Bir küçük pencereden görünen küçük bir park manzarası ve birkaç ağaç 2009 kışından aklımda kalanlar. Dışarıda süregiden bir hayat olduğunu sadece mevsim geçişlerinden anlayabilirdim. Eren yeni doğmuş, evimiz ısınmıyordu ve bir odaya hapsolmuştum. Kendimi yaşamın dışına itilmiş hissediyordum.
Sabahları gün ağarmadan uyandığım günlerde işe gidenleri ezberlemiştim. Önce atkısını rüzgarda uçuşturarak aceleyle yürüyen bir kadın, sonra elleri ceplerinde ince paltosuyla üşüyen bir adam, sonra annesinin elinden tutmuş okul çantasıyla bir kız geçiyordu. Saatler ilerledikçe gidenler çoğalıyor, insanlar hayatın içine akıyordu.
Ben penceremden, hayatı bir küçük kareden izliyordum. Eylül ayında Eren doğduğunda parkta kısa kollu giyinmiş çocuklar oynuyor, yeşil yapraklı ağaçlara kuşlar konuyordu. Sonra yapraklar sararmaya, rüzgar esmeye başladı. Yapraklar tamamen döküldüğünde tek tük çocuk kısa süreli gelmeye başladılar parka. Nihayet artık kar yağıp her yer bembeyaz olduğunda parkın ziyaretçileri başıboş köpeklerdi. Böyle zamanlarda dışarıdaki hayat zor görünüyordu gözüme evde olmayı seviyordum.
Sorun Eren' in zor bir bebek olması değildi. Tuvalete aceleyle gidip, atıştırmadan öte gidemeyen beslenme alışkanlığım da değildi. Belki soğuk yüzünden evimde bebeğimle odadan odaya gezemeyişim bile değildi. Doğum kilolarım, bebek bezleri, aynaya bakamayışım, ne giydiğimin farkında olmayışım hiç değildi. Bebeğimi çok seviyordum, onun büyümesine tanıklık etmek benim için çok değerliydi.
Sorun bir dönem hayatı kıyısından izlemek zorunda olanların yaşadığı kopukluktu. Hayattan korkmaya başlıyordum, gerçeklik algılarım çok değişmişti. Ziyaretçim çok azdı, dışarıya çıkamıyordum. Her günüm bir öncekinin tekrarıydı.
Geçmişi ince ince, detay detay, anı anı, isim isim hatırlamaya başlayışım o günlerde oldu. Geçmişi çok yoğun düşünüyordum. Beynim kronolojik olarak en sondan başlamıştı. Önce üniversite yıllarımı düşündüm sonra geriye doğru taramaya başladım. Daha önce hiç aklıma gelmeyen çocukluk anılarım, ilkokul yıllarım, gençliğim. Hayatta üzerimde iz bırakmış onlarca insan, hayatıma dokunmuş onca yüz, onca anı yüzeye çıkıyordu hızla. Bazen şurada ne kadar yanlış davranmışım, o zaman bana bunları yaptıran nelerdi diye sorgulayışlarım başladı. Annemi, babamı, kardeşlerimi yeni baştan yorumlayışım, yeniden tanıyışım. Çocuk muydum, genç miydim, anne miydim birbirine karıştırmıştım. Yaptıklarım otomatikleşmişti. Emzir, altını değiştir, oyna, uyut rutini içinde aklım uçsuz bucaksız bir mecrada alabildiğince hür koşturuyordu.
Sonra kar yavaş yavaş eridi. Hava ısınmaya başladı. Ağacın tomurcuklandığını penceremden izleyebiliyordum. O torumcuklardan yemyeşil yapraklar fışkırdı. İşe giden insanların yürüyüşlerine bir rehavet geldi. Küçük serçeler parkta ağaçlara konmaya, masmavi bir gökyüzü ışıldamaya başladı. Eren ile park gezilerimiz, hayatın gerçekliğini yeniden yakalayışımdı.
O sıralar depresyonun kıyısında olduğum aklıma gelmiyor, yaşamam gereken bir süreç olduğunu düşünüyordum. Oysa şimdi baharın tam da vaktinde geldiğinin farkındayım.
Hayatı kıyısından izlemek çok zor. Akıp giden bir nehirde asla yüzemeyeceğini düşünmek çok zor. Benim hayata tutunmak için nedenlerim vardı yine de dengede durabilmek zordu.
Evimize hala çok yakın olan o parkı gördüğümde hep hüzünleniyorum. Hele ki mevsim kış, kaydıraklar karla kaplıysa.
Çok güzel anlatmışsın. ''Yaşamın Kıyısında'' geldi aklıma, izlemiş miydin? Ne güzel filmdi.
YanıtlaSilBöyle durumlarda sağlam durmak, dengede kalmak çok zor çok. Yaşayan bilir..Eline sağlık, ben de bir çatı katı odasına gittim okurken, oğlumu uyutmak için defalarca volta attığım, karanlık küçük bir odaya ve benim de özellikle ailemle olan bütün ilişkimi değiştirdi o süreç..
Aslında biraz özüne dönmek, yalnız kalıp geçmişi analiz etmek farklı bir bakış açısı getirebiliyor; diye teselli bulalım :)))) teşekkürler. o filmi izledim mi anımsayamadığım ama en kısa zamanda bakacağım. izlemediysem izleyim :)
Silçok güzeldi...
YanıtlaSilsaol hilalcim :))))
Silİçime işledi bu yazı. Ben lohusalık sürecimi çok farklı yaşadım. Çocuklar biliyorsun seninkiler gibi peşpeşe geldi bize de. Bizim ev tüm bu dönem boyunca hep kalabalıktı. Karışık ve gürültülü değil, kalabalık. Ben de hemen işe başlamak zorunda olmanın koşturmacasındaydım. Doğum izni sürecimde öylesine güzel bir koza içindeydim ki, ne zaman hatırlasam hala o sıcacık duyguyu hissederim içimde. Bebeklerim ve ben. Tüm dünyadan kopuk, kendi mutlu dünyamızda, huzurlu. Dışarıda akan o dünyaya dönmek istememiştim. Her gün işe giderken, akşam döneceğim anı hesaplayarak gittim. Hala da öyle ya :)
YanıtlaSilÇocuklar büyürken pek çok "an" yaşanıyor. Özel, hem de çok özel olanlar da var. Ama benim en derindeki duygum o lohusalıkların yaşanmışlığındaki zaman dilimidir hala. Her çocuk gibi, her lohusalık da kendine has... Her doğan çocukla, bir de anne doğuyor değil mi :)
O kadar yoğun duyguların o dönem dışında yaşanabileceğini zannetmiyorum ben de. gerçekten farklı bir dönem. şanslıymışsın kalabalık iyidir :))
SilBir kadın içtenliğiyle, bir anne duyarlılığıyla, bir edebiyatçı gibi duyguları dokuyarak harika bir yazı çıkmış ortaya. Çok severek, sindire sindire okudum. Çoğu anne o dönemin sonunda depresyona giriyor, zor günler yaşıyor.
YanıtlaSilYazının başında sokağın ve insanların. doğanın gözlemi ne kadar gerçekçi.
Makbule Hanım çok teşekkür ederim. Depresyona girmeden atlattım sanırım ya da bana mı öyle geliyor acaba :)
SilÇok iyi bilirim o günlerdeki yalnızlığı bir yandan okurken o günlerime götürdünüz beni diğer yandan bugünüme bakıp şükrettim tekrardan bize verdiği güzel evlatlar için.
YanıtlaSilYüreğe dokunan bu yazıyı çok beğendim, kaleminize sağlık.
Teşekkür ederim. Özellikle o dönem kadar Yaradana yakın olduğum bir dönem olmadı sanırım benim. Böyle bir mucizeye tanık olmak insanı her anını şükürle dolduruyor.
Silnihan ım yazıların gerçekten çok ama çok güzel bence artık bir roman yazmalısın
YanıtlaSilSaol canım ablacım :)))))
Sil