22 Aralık 2015

2015' e Fotoğraflarla Bir Bakış

2015 yılına fotoğraflarla veda ediyoruz :)

Bu sene Elif 8 yaşını, Eren ise 7 yaşını bitirdi. 

2015' in Eylül ayında Elif 3.sınıfa, Eren ise 2.sınıfa başladı.

Arkadaşlığı ve onlarla vakit geçirmenin keyfini bu yıl daha iyi anladılar.

23 Nisan' da Ankara' daki buz gibi havaya inat okullarında, görevlerinin başındaydılar. 

Becerilerini ve ilgi alanlarını geliştirmeye devam ettiler. Eren bu yaz bisiklet kullanmayı ve yüzmeyi öğrendi.

Elif patenleriyle mutluydu. Yine çok kitap okudu. 

Arkadaş buluşmalarında, doğum günlerinde, sinema günlerinde kendileri özel ve değerli hissettiler. Bu sene oyuncak alışverişinde azalma oldu. Onun yerini Elif için kitaplar, Eren için ise futbolcu kartları aldı. Eren Beşiktaş' ın maçlarını, kadrosunu takip etmeye başladı. Neyse ki bu sene ligde Beşiktaş başarılı :)

Bu sene sokağın sokakta olmanın mutluluğunu yaşadılar. Kapalı mekanlarda geçirmeleri gereken uzun ve yorucu kış günleri için enerji depoladılar. 

Elif Eylül ayında satranç yerine voleybol kursuna gitmeye karar verdi. Ama bu satrançtan vazgeçtiği anlamına gelmedi çünkü katılabileceği tüm turnuvalara katıldığı gibi başarılı da oldu. 

2015 yılı madalyalar, hediye çekleri ve kupalarla geçti. Bu seneye satranç vurdu damgasını.

Ankara Küçükler İl Birinciliğinde kendi kategorilerinde Elif 6., Eren ise 7.oldu. Birinci masalarda yapılan maçlar bizi de çok heyecanlandırdı. Güçlü rakiplerine karşı güzel mücadeleler verdiler. 

Angara bebesi olma yolunda emin adımlarla ilerlediler.

Şehrimizin müzelerini ziyaret etmeyi unutmadılar.

Aile olmanın kuzenlerinin, anane-babanne ve dedesi olmanın güzelliklerini yaşadılar. 

Bu yaz ilk kez ailelerinden ayrı teyzelerinin yanında iki hafta geçirdiler. Ve çok memnun kaldılar. En uzun yaz tatillerini yaptılar. Yaz okulunda, Antalya' da, Altınoluk' ta uzun tatiller yaptılar. Sudan hiç çıkmadılar. Eve hiç girmediler. Harika bir yaz tatiliydi.

İlk kez uzun otobüs yolculuğu yaptılar. İlk kez bilardo oynadılar. 

 Yazın da kışın da hakkını verdiler. 

Okullarını, sınıflarını, arkadaşlarını, öğretmenlerini, etütlerini çok sevdiler. 

Camiye gitmenin de, yeni yıl kutlamanın da, milli bayramlarımızın da, dini bayramlarımızın da manasını, anlamını, önemini kavradılar. Bazı büyüklerin aksine kimseyi ötekileştirmeden, yargılamadan, saygı duyarak yaşamak gerektiğini öğrendiler.  

Ve seneyi böyle muzip bir fotoğrafla noktaladılar. Bu sene inanılmaz hızlı geçti. Tıpkı daha önceki beş yıl gibi. Çocuklarla hayat hızlı, değişken, yorucu, eğlenceli ve çok güzel. İyi ki varlar, sağlık ve huzur olduktan sonra tüm sorunların üstesinden gelebiliriz. Bu nedenle tüm sevenlerimize 2016 dan sağlık ve huzur diliyoruz. Mutlu seneler :)))

2014 yılı için tık.
2013 yılı için tık.
2012 yılı için tık.
2011 yılı için tık.
2010 yılı için tık.

16 Aralık 2015

Vanya Dayı

VANYA DAYI | ANKARA DT
2 perde | 2 saat
Yazan : ANTON ÇEHOV | Çeviren : ATAOL BEHRAMOĞLU | Rejisör : ERHAN GÖKGÜCÜ

1890’ların Rusya’sı. Çarlık çökmekte. Tarım, eğitim politikaları iflas etmiş. Yoksulluk, salgınlar almış yürümüş. Doğa insafsızca, bilinçsizce tüketiliyor ve sanayi son kerte zayıf. Bu karanlık tabloda, oranı oldukça düşük olan aydınlar, yarı aydınlar tam bir aymazlık içinde küçük kişisel sorunlarıyla boğuşup, umutsuzluklarını sürdürüyorlar.

Küçük hikayede ve gerçekçi dramda bir ekol yaratan büyük usta Çekov, çiftlikte yaşayan bir ailenin güncel ve önemsiz olaylarla boğuşurken yaşadıkları bunalımları, içine düştükleri komik durumları yansıtarak özelden genele göndermeler yapıp, bu dönemin panoramasını çiziyor.

Not:
2013-2014 Sanat Kurumu En İyi Yönetmen Ödülü Erhan Gökgücü
2013-2014 Sanat Kurumu En İyi Çeviri Ödülü Ataol Behramoğlu

OYUNCULAR: DURUKAN ORDU-EMİNE ORHON-LEVENT ÇELMEN-ZEYNEP EKİN ÖNER-FUNDA GÖKGÜCÜ-OKTAY DAL-ADNAN ERBAŞ-MERAL NİRON-BÜLENT AKSOY-ÜMİT BAHADIR TUNÇ-MELTEM MÜGE TUNÇ-TUĞBERK AKSU

Doktor Astrov (Durukan Ordu)
Sonya (Zeynep Ekin Öner)
Sonya’nın akademisyen babası, Serebyakov’a (Oktay DAL)
Serebyakov kendinden genç ve güzel karısı Yelena (Funda GÖKGÜCÜ)
Vanya Dayı (Levent ÇELMEN)
Evin işlerine bakan dadı Marina (Emine ORHUN)
Eski toprak ağalarından Telyegin (Adnan ERBAŞ)
Vanya Dayının annesi yaşlı (Meral Niron)

Temsili buz gibi bir Ankara akşamında Akün Sahnesinde izledim. Akün Sahnesini hep çok sevmişimdir. Bu kez azmedip ön sıralardan bilet bulabildiğim için de ayrı bir keyifliydi.

Dekor, kostümler, müzikler ve efektler (yağmur sesi, rüzgar sesi) çok etkileyiciydi. Ayrıca ışıklandırmada mum yakılan yerin aydınlatılması güzel düşünülmüş bir detaydı bence. Oyun kahvaltı masasında Marina’nın doktor Astrov' a semaverden çay ikram etmesiyle başlıyor.

Oyunda akademisyen olan Sonya' nın babasının özeleştirisi önemliydi bence. Hayatı sadece makalelerden, kitaplardan takip ettiğini, hayat pratiğinin olmadığını söyledi. Özelden bir genellemeye varılabilir diye düşündüm. 
Oyundan aklımda kalan bir kaç cümle:
“Yorgunum ben yaşamaktan, umut artık boş bir hayal.” Tüm karakterlerin içinde bulundukları genel ruh hali buydu.
“Yaratamadığın bir şeyi yok etmen için barbar olman gerek.” Doğanın yok edilmesiyle ilgili olarak Çehov' un o dönemde gösterdiği hassasiyet dikkate değerdi.

"Tanrım...47 yaşındayım; 60 yaşında kadar yaşayacak olsam, daha 13 yılım var! 13 yıl daha nasıl dayanacağım? bu kadar uzun bir süreyi doldurmak için ne yapacağım?" (Vanya Dayı) Çok üzücü, düşündürücü bir soru.


Sonya' nın oyun sonundaki bu tiradı umutsuzluğa damgasını vuruyor:
Yaşayacağız Vanya Dayı… Biz daha ne uzun günler, geceler geçireceğiz. Alnımıza yazılan çileyi sabırla çekeceğiz. Elimiz ayağımız tuttuğu sürece dur durak bilmeden başkaları için çalışıp didineceğiz. Ecel geldiği zaman da usulca öleceğiz. Çok acı çekip gözyaşı döktüğümüzü, çok içimizin yandığını söylediğimizde Tanrı bize acıyacak. Ve seninle ben, sevgili dayıcığım, aydınlık ve güzel bir hayat yaşayacağız. İşte o zaman şimdiki mutsuzluğumuzu hatırlarken gülümseyeceğiz ve huzura ereceğiz. Buna bütün kalbimle inanıyorum. Büyük bir coşkuyla, sonsuz bir tutkuyla inanıyorum. Huzur içinde dinleneceğiz. Meleklerin sesini duyacağız, parıltılar içindeki gökyüzünü seyredeceğiz, dünyadaki bütün kötülükler, çektiğimiz acılar Tanrının merhametinde boğulup yok olacak, günlerimiz bizi okşayacak… Buna inanıyorum… İnanıyorum… Zavallı Vanya Dayı sen de ağlıyorsun. Hayatta mutluluk nedir bilmedin. Ama bekle Vanya Dayı bekle. Huzur içinde dinleneceğiz… Huzur içinde dinleneceğiz!

Son olarak Zeynep Ekin Öner ve Durukan Ordu' nun oyunculuğu harikaydı. Tüm oyuncular çok etkileyici, akılda kalıcıydı. Her karakterin mutsuzluğunu, umutsuzluğunu, karamsarlığını hissediyorsunuz. Neşenizden bir şey kaybetmek istemiyorsanız Vanya Dayı' ya kendinizi buna hazırlayıp gidin. Ama tam bir sanat ziyafeti yaşamak istiyorsanız oyuna kaptırın kendinizi onlarla yaşayın, hissedin, gülün, ağlayın...

8 Aralık 2015

Modern Köle

Mandıra Filozofunu izlediğimde çok etkilensem de öyle bir cennet koyda bir başıma bir ömür geçiremeyeceğimin farkındaydım. Ben şehir insanıydım, şehir hayatını, kalabalıkları seviyordum. Peki ya yaptığı efsane tatil hesabı? Sanırım beni en çok düşündüren bu oldu. Benim kaç günüm kalmıştı acaba gönlümce yaşayabileceğim?

Yılın 30 günü hariç her sabah 7 buçukta evden dört kişilik ailemiz dışarı çıkıyor ve her akşam 6 buçukta hurra eve giriyordu hep beraber. Yemekti, ödevdi, temizlik, çamaşır biraz yoruluyordum elbette ama keyfimiz gıcırdı. Sebeplerim vardı. Bir kere annemlerin yazlığında bile olsa her yaz ailecek tatil yapabiliyorduk. İhtiyacımız olan giysileri alabiliyorduk. Çocuklarımızı devlet okuluna gönderiyorduk belki ama bizi çok zorlasa da hobi geliştirmelerine olanak sağlayacak hafta sonu kurslarına gönderebiliyorduk. Biraz eski de olsa arabamız vardı çok şükür. Evimiz yoktu belki ama ufak tefek birikimlerle ileride o da olacaktı inşallah. Aç değil açıkta değildik. Bu kış gününde sıcak evimizde aşımız kaynıyordu ocakta.

Peki birbirinden hiç bir farkı olmayan günlerde aylarca, yıllarca aynı standartlarda yaşamaya çalışırken elde ettiğimiz fayda(maaş) ve katlandığımız maliyeti(hayatımız) karşılaştırdığımda karşıma çıkan tablo adil miydi? Hayatımı aldığım memuriyet aylığına endekslemiş, emeklilik hayalleriyle süslemiş ayağımda bir prangayla mı yaşıyordum yoksa? Farklı bir tatil planı için kredi çekmeye, bir ev satın alabilmek için hayatımın on yılına ipotek koydurmaya mecburdum. Efkan Şeşen' in bu şarkısı çok zaman duygularıma tercüman olmuştur:

çocukluğum henüz sıcak 
inananın sonrası yok 
sabah akşam çalışırım 
bakmayın tantanaya çok 
umutlar bir kasada 
sıkışmış bir masada 
dokuz altı yollarında oy 
bir ömür geçer buralarda 
sanki yarın dünden uzak 
bitmeyen bir ızdırap oy 
dokuz altı yollarında 
bir zincir boğazımda 
sıkar sıkar gevşetemem 
ağlayamam 

ayda yılda bir kaçamak 
kaçsak bile yaşama bak 
dokuz altı yollarında 
gülmek yasak 

savrulmuşuz odalara 
bahara ve dağlara hasret 
şu gördüğün döner koltuk 
sanki ömür törpüleyen rulet

Modern kölelik gönüllülük esasına dayanıyor. Mülkiyet arzusu ve sahip olma isteğiyle başa çıkamadığımız sürece farklı bir seçeneğimiz de görünmüyor.


görsel: claudia rogge

7 Aralık 2015

Yılbaşı Ağacı

Geçen yıldan kapatılmış yılbaşı ağacı kutusu heyecanla açıldı.
İlk olarak 8 Ocak 2015' den bugüne yazdığımız mektuplar okundu.
Eren kendisininkini çok basit buldu ama henüz okumayı yazmayı yeni öğrenmişti o zamanlar o yüzden olduğuna karar verdi. 
Elif ise yılların çabucak geçmesini istiyordu.
Ağaç yavaş yavaş yükselmeye başladı. İlk kattan sonra,
ikinci kat ve tepe yıldızı.
Sonra yavaş yavaş süsler takıldı. Süslerimiz az olduğuna karar verdiler.
Ve ışıklandırmadan sonra yılbaşı ağacı ve bizim çocuklar 2016 ya hazır oldu :)

3 Aralık 2015

Günlerimiz

Kış, Aralık ayı başında kar yağışı ile kesin olarak geldiğini tescilletti Ankaralılara. Kabanlarımıza atkılar, eldivenler, bereler eklendi. Kış güneşi arada gösterse de kendini, uzunca bir soğuğa hazırladık kendimizi.
Gündemi takip etmek artık acı veriyor. Ümitsizlik, karamsarlık kol geziyor Ankara sokaklarında. Sohbetlerimizde gelecek güneşli günler değil, düştüğümüz bataklığın bizi daha ne kadar derinlere çekebileceği konuşuluyor.
En kolayını yapıyorum böyle zamanlarda. Kendime rutinin içinde küçük gündelik mutluluklar, uğraşlar yaratarak derin düşüncelere dalmadan yaşamaya çalışıyorum.

Çocuklarımız büyüyor her geçen gün. Kızımın bir sır defteri oldu. Arkadaşları hakkındaki düşüncelerini açıklıkla yazıyor. Örneğin X kişisi: Onu hiç sevmiyorum çünkü çok tembel şeklinde :) Eren ise her alanda ablasının önüne geçebilmek için gayret halinde. En iyi olmak istiyor, başarısızlığa tahammülsüz. Karakter çocukla doğuyor ve biz onu çok az şekillendirebiliyoruz. Bugünlerde en çok yılbaşı ağacını kurmayı istiyorlar. Ve en çok başa sarıp sarıp Tersyüz isimli animasyon filmi izliyorlar. Tersyüz' ü çocuk algısında mutsuzluğa bakış açısı getirdiği için tavsiye ediyorum. Eren bir gün ağlarken bana dedi ki : 'Ağlamak beni rahatlatıyor ve sorunların ağırlığını aşmamı sağlıyor'. 7 yaşında bir çocuk böyle bir cümle kuramaz diye düşünürken, anladım ki Tersyüz' den bir replik.
Şehirdışında dört günlük bir eğitime katıldım. Geçmiş yıllarda çocuklarımın küçüklüğü nedeniyle mazeret bildirdiğim eğitimlere son iki yıldır katılabiliyorum. Eşim de ben de özgürleşiyoruz ama insanız daha çoğunda hep gözümüz. Giderilen sosyal ihtiyaçların yerini hep bir üstü alıyor. Çocuklarım küçükken bana dünya turu gibi gelen market alışverişine şimdi burun kıvırıyorum.
Tüm çocukluğumuz geçtiği evimiz için yıkım kararı çıktı. Yıkılacak yerine yeni bir bina yapılacak. Gidip gördüm geçenlerde camları, çerçeveleri, kapıları sökülmüş. Tamam beton belki balyoz darbeleri ile yıkılabilir ama onca yaşanmışlık, onca keder, neşe, anılar? Bir anı mezarlığı üzerine inşa edilecek yeni binalar. 
Hüznün ağırlığını hissediyorum bugünlerde...

Not :Görseller için Pascal Campion