23 Kasım 2019

Vatan Yahut Namık Kemal

Büyük Oyunu -ADT
1 Perde - 40 dk
Yazan Ergun Sav
Rejisör Faruk Günuğur
OYUNCULAR:
Anlatıcı Namık Kemal Faruk Günuğur
İslam Bey Hasan Çağrı İlikoğlu
Zekiye Eylül Çakıroğlu
Kafko İsmet Tamer
Ud Taksimi Kerim Kocaman
OYUNUN KONUSU:
Büyük vatan şairi Namık Kemal'in kişiliğini, vatan ve hürriyet aşkını ve de tiyatro anlayışını anlatan bir oyun.
21.12.1840 yılında Tekirdağ'da doğdu. 02.12.1888'de Sakız Adası' nda öldü.
Namık Kemal Türk milliyetçiliğinin öncülerinden, Genç Osmanlı hareketi mensubu, gazeteci, devlet adamı, ünlü yazar ve şairdir. Özellikle "İntibah" isimli romanı ve "Vatan, Yahut Silistre" isimli tiyatro oyunu ile tanınır. Asıl adı Mehmed Kemal'dir.
Türk Edebiyatında öncü niteliği bulunan şair ve tiyatro yazarıdır. "Vatan şairi" olarak da anılır.Namık adını ona şair Eşref Paşa vermiştir. Babası, II. Abdülhamid döneminde müneccimbaşılık yapmış olan Mustafa Asım Bey'dir. Annesini küçük yaşında yitirince çocukluğunu dedesi Abdüllâtif Paşa'nın yanında, Rumeli ve Anadolu'nun çeşitli kentlerinde geçirdi.
1863'te Babıali Tercüme Odası'na kâtip olarak girdi. Dört yıl çalıştığı bu görev sırasında dönemin önemli düşünür ve sanatçılarıyla tanışma olanağı buldu.1865'te kurulan ve daha sonra Yeni Osmanlılar Cemiyeti adıyla ortaya çıkan İttifak-ı Hamiyet adlı gizli derneğe katıldı. Bir yandan da Tasvir-i Efkâr gazetesinde hükümeti eleştiren yazılar yazıyordu. Gazete, Yeni Osmanlılar Cemiyeti'nin görüşleri doğrultusunda yaptığı yayın sonucu 1867'de kapatıldı.Namık Kemal, İstanbul'dan uzaklaştırılmak için Erzurum'a vali muavini olarak atandı.
Bu göreve gitmeyi çeşitli engeller çıkarıp erteledi ve Mustafa Fazıl Paşa'nın çağrısı üzerine Ziya Paşa'yla birlikte Paris'e kaçtı. Bir süre sonra Londra'ya geçerek M. Fazıl Paşa'nın parasal desteğiyle Ali Suavi'nin Yeni Osmanlılar adına çıkardığı Muhbir gazetesinde yazmaya başladı. Ama Ali Suavi'yle anlaşamaması üzerine Muhbir'den ayrıldı. 1868'de gene M. Fazıl Paşa'nın desteğiyle Hürriyet adı altında başka bir gazete çıkardı.
Çeşitli anlaşmazlıklar sonucu, Avrupa'da desteksiz kalınca, 1870'te zaptiye nazırı Hüsnü Paşa'nın çağrısı üzerine İstanbul'a döndü.Nuri, Reşat ve Ebüzziya Tevfik beylerle birlikte 1872'de İbret gazetesini kiraladı. Aynı yıl burada çıkan bir yazısı üzerine gazete hükümetçe dört ay süreyle kapatıldı. Namık Kemal gene İstanbul'dan uzaklaştırılmak için Gelibolu mutasarrıflığına atandı. Orada yazmaya başladığı Vatan Yahut Silistire oyunu, 1873'te Gedikpaşa Tiyatrosu'nda sahnelendiğinde halkı coşturup olaylara neden oldu. Bu haberi İbret gazetesinin yazması üzerine o sırada İstanbul'a dönmüş olan Namık Kemal birçok arkadaşıyla birlikte tutuklandı. Bu kez kalebentlikle Magosa'ya sürgüne gönderildi.
1876'da I. Meşrutiyet'in ilanından sonra İstanbul'a döndü. Şura-yı Devlet (Danıştay) üyesi oldu. Kanun-î Esasi'yi (Anayasa) hazırlayan kurulda görev aldı. 1877 Osmanlı-Rus Savaşı çıkınca II. Abdülhamid'in Meclis-i Mebusan'ı kapatması üzerine tutuklandı. Beş ay kadar tutuklu kaldıktan sonra Midilli Adası'na sürüldü. 1879'da Midilli mutasarrıfı oldu. Aynı görevle 1884'te Rodos, 1887'de Sakız Adası'na gönderildi. Ertesi yıl burada öldü ve Gelibolu'da Bolayır' da gömüldü.
                                      
Vatan Yahut Namık Kemal, tiyatro oyunundan çok anlatı türünde bir gösteri. Oda tiyatrosunda sahneleniyor ve  Oda tiyatrosunun samimi atmosferini ben çok seviyorum. 

Anlatının hem rejisinde hem anlatıcı olarak aynı deneyimli ismi görüyoruz: Faruk Günuğur. Faruk Günuğur' u pek çok televizyon dizisinden anımsayabilirsiniz. Sahnede duruşu, sesini kullanışı, tonlaması, mimik ve hareketleri ile izleyiciye kendini ilk dakikalardan itibaren kabul ettirdiğini ve ağırlığını hissettirdiğini düşünüyorum.
Metinde Namık Kemal' in hayatına ve eserlerine yer veriliyor. Ve tabii şiirlerinden, eserlerinden bazı bölümler seslendiriliyor. Ancak bu durum metnin eski Türkçe ağırlıklı olmasına sebep oluyor. Benim bile zaman zaman anlamakta zorlandığımı düşünürsek, 40 dakika gibi kısa bir süre olmasına rağmen çocuk izleyiciler için ağır bir metin olduğunu ve sıkılabileceklerini söyleyebilirim.
Temsildeki canlandırmalar yerli yerinde kullanılmıştı. İzlemeyi kolaylaştıran, akıcılığı artıran, başarılı ve tamamlayıcı unsurlardı. Canlandırmaları yapan oyuncuların performansları da iyiydi. 

Son olarak, sade dekor ve ışık kullanımını da beğendiğimi söyleyebilirim. Çok büyük beklentilere girmeden, izlenebilir bir gösteri olmuş. Anlatının Namık Kemal' e yakın hisseden, hissetmeyen herkese bir şeyler katabileceğini düşünüyorum.

48 yaşındaki genç ölümünden kısa süre önce yazdığı dizeler ile yazımızı noktalayalım:
“Ölürsem görmeden millete ümid ettiğim feyzi;
Yazılsın seng-i kabrimde;
Vatan mahzun, ben mahzun.”

9 Kasım 2019

Sıdıka Hanım' ın Mezarı

Mağduriyeti hiç sevmezdi. Aslında sevmediği mağduriyetin edebi kısmıydı. Fakir edebiyatı evladım, derdi, hiç bana göre değil. Bu sebeple ne siyatiğinden bahsederdi sağlığını soranlara ne de son günlerde artık kendisini bile endişelendirmeye başlayan unutkanlığından. Apartman günlerine katılırdı katılmasına ama insanlar başladı mı anlatmaya hayatlarındaki en olumsuz şeyleri hem de bire bin katarak, bir gülme tutardı Sıdıka Hanım' ı engel olunamaz. Hele ki bir seferinde komşular ''A canım sen de aldın mı?' diye sorduklarında hiç de takip etmediği sohbete hazırlıksız yakalanmış, alınacak şeyin mezar yeri olduğunu anladığında ise önce bir şaşalamıştı. Komşuların her biri aldıkları mezar yerlerinin ah ne de güzel, ne de ferah, temiz havalı, manzaralı, saygıdeğer eşlerinin yanı başında olduğunu gayet de ciddi anlattıklarını görünce, tutmuştu yine bir gülme Sıdıka Hanım' ı, hem de komşuların o kınayan nazarlarının altında. Neyse yaşına hürmeten çok üstüne gelmeden kapandı da mevzu, aldı Sıdıka Hanımı düşündükçe bunaltan bir mezar yeri sorunu... Abdullah Bey vefat edeli olmuştu bir on yıl kadar ama ne onun ne de kendine bile hayrı olmayan oğlunun aklına gelmişti ileriyi düşünerek çift mezar yeri satın alınması.

Dert etti kendine, ya ortada kalıverirse, kim kaldırıverecek cenazesini... Adetiydi sabah fırına gider, ekmeğini, gazetesini alır gelirdi. Karşılaştığı eş dost ile selamı sabahı görev bilirdi. Ama yolda aklında hep aynı düşünce aynı kaygı ''bir mezar yerim olsaydı, ne vardı.'' Kimseye yol yordam sormaz, kendini ele güne güldürmezdi. Büyüttükçe büyüttü, gururundan kimseye de açılamadı. Ama aklından bu düşünceyi hiç çıkaramadı. Bu yaşta otobüsü durağı gözüne kestiremedi, attı kendini bir taksiyle, doğru şehir kabristanlığına. Mezarlıklar Müdürlüğüne dedi ki: ''Bir yakınıma almayı istiyorum güzel bir mezar yeri.'' Kıydı paraya, çevirdi kendine bir parsel dört kişilik aile mezarlığını. ''Kefen parası, kefen parası, elin ayağın tutuyorken her işini yapmalı, tırnağın varsa başını kaşı'' diyerekten... Mühim işti doğrusu, ileride dua edecekti o hayırsız evladı Sıdıka Hanım' a. Aldı tapuyu gururla, koydu cebine muzaffer bir edayla. Hele bir görelim bakalım, neresiymiş, ferah mı, çorak mı, varsa otu dikeni bir çocuk bulayım da yoldurayım ötesini berisini, yürüdü gitti T 21 Ada' nın 3500. parseline...

İşte orada görüverdi, Ramazan Bey' i... Giyimi kuşamı, pek özenli, duruşu, tavrı oraların hakimi, yol yordam bilen orta yaşlı bir beyefendi. Yaklaştı yanına ''Bu mezar yerini kendime alıverdim. Ne gerekiyorsa yapılsın ben vefat etmeden. Çevirelim dört mezarın etrafını, hazır olsun ebedi istirahat yerim gözlerim görüyorken.'' Ramazan Bey, döndü düşündü... İlk kez karşılaştığı bu talep karşısında biraz şaşırsa da, elini uzattı Sıdıka Hanım' a, ''yapacağız el birliğiyle size içinize sinen bir mezar yeri, merak buyurmayınız lütfen...'' Katologtan mermer seçimi, model seçimi, yazı seçimi, yazı tipi, parası, pulu için anlaştılar ofiste buluşmaya, bir hafta sonrasına..

İçi pır pır heyecanlı, sanırsınız ölüm gününe değil de düğün gününe bu telaşı. Bir de ketum ki alıp başını gidiyor sık sık, soranlara da ''eski bir ahbabımı ziyarete gittim'' den başka yok lafı. Konu komşu hem meraklı hem endişeli, bir türlü bir kılıf bulamıyorlar Sıdıka Hanım' ın son günlerdeki heyecanına, keyfine.. Sıdıka Hanım hop bankada, hop mezarlıkta, hop mezarcı dükkanında Ramazan Bey' in yanında. ''Soyunduk bu işe madem Ramazan Bey evladım, en iyisinden olsun mermeri.'' Ramazan Bey dayanamıyor günün birinde soruyor, ''efendim sizden başka üç kişi daha olacak ya kabristanda, kimleri düşündünüz acaba?''
Kimleri düşündü acaba, tek bir oğlundan öte kimseciği yok. Hoş oğlu da üç senedir hiç ortada yok. Ayda bir kere ararsa arar, hayırsızın biri. ''Ramazan Bey oğlum, sen yabancı değilsin, durum böyleyken böyle, bir oğlum var, var da, tam da var diyemiyorum işte.'' Ramazan Bey, farkında Sıdıka Hanım' ın hayatının gayesi, neşesi, manası bu mezar yeri, e paraya da meraklı kendisi, diyor; ''Bir düşüncem var Sıdıka Hanım Teyzeciğim, eğer haddini aştın demezseniz naçizane ileteyim.'' Sıdıka Hanım' ı alıyor bir heyecan, acaba ne fikir gelecek Ramazan' dan. ''Efendim, madem oğlunuzun akıbeti meçhul, aklınızda hali hazırda kimse de yok, diyorum ki ben, size layıkıyla şöyle, dört başı mamur bir anıt mezar mı yapsak, parselleri birleştirip, gönlümüzce? Gelip geçen de desin, kim bu muhterem, mühim kimse.'' Gözleri parlıyor Sıdıka Hanımın, e boşuna mı tekaütü PTT Müdürlüğünden, kaç yıllık emek, onca çaba, bir hayırsız evlat bir de koca... Hakkı yok mu şöyle geleni geçeni imrendirecek bir ebedi istirahathaneye? ''Yalnız, yeni projedir, şudur budur biraz maliyeti olur size...'' Yine de ağırlığından ödün vermiyor Sıdıka Hanım, düşüneyim diyor, evladım. Siz maliyetleri hesap edin, yarına geleyim ofise bir bakalım... 

Bir heyecan bir heyecan Sıdıka Hanım, sabahı sabah ediyor, gazete, ekmek, kahvaltı, banka, taksi hooop Ramazan Bey' in ofisinde alıyor soluğu. Başlıyor hummalı bir çalışma: Projeler, çizimler, çok yetenekli mimar arkadaşlar, kabartması, fotoğrafı, büstü, granit kalınlığı, gelenlere oturma yeri, osu, busu derken Sıdıka Hanım hiçbir özellikten taviz vermek de istemiyor, hep en iyisi en iyisi... Elinde avucunda ne var ne yok Ramazan' ın kasasına; Ramazan' ın kasa dolmuyor, Sıdıka' nın kese boşalıyor. Ve bankanın krediler memuresine emekli maaşını bağlayıp, yüklüce bir kredinin altına imzasını atıyor. 
Günler haftaları, haftalar ayları kovalıyor. Sıdıka Hanım' ın unutkanlığı arttıkça, anıt mezarın eksiği azalıyor. Sonrası mı? Sonrasını ne siz sorun ne ben söyleyeyim:

Sıdıka Hanım bir gün, araba altında kalan bir sokak kedisine cenaze töreni yaparken görülüyor, bir başka gün Ramazan Bey' e ''ne parası ne mezarı evladım'' diye sorduğu iddia ediliyor, yine bir seferinde komşularından birine ''o kadar sindi ki içime hemen ölesim geliyor'' demiş, bazı gün ışığı sabaha kadar açık, bazı gün evinin yolunu şaşırıyor, polis nezaretinde giriyor eve. Bazen bir hafta ortadan kayboluyor, bazen apartman görevlisine çıkışıyor, sen kim oluyorsun diye, bir gün de bahçede oynayan mahalle çocuklarına mevzuu ölmek ise bunu da en layıkıyla ben yaparım çocuklar diye nutuk atıyormuş. Komşular ne yapsak, nasıl yapsak, oğluna mı haber versek, huzurevine mi yatırsak diye düşünürken, en nihayetinde naçiz vücudu soğuk bir kış günü, anıt mezarının ziyaretçi oturağında, cansız bulunuyor. Kimdir, nedir demeden, hemen Ramazan Bey koşup geliyor; onca ekmeğini yemiş, hatırlı saygıdeğer merhumeye sahip çıkıyor. Öyle de bir günde vefat etti ki rahmetli diyor, dün son rötuşlerini de tamamlamıştık mezarın. En son eksik kalan mezar taşına yazılacak manzumeye cüret gösterip kendisi karar veriyor:

''Dünyada en güçlü insan, en yalnız duranmış. 
Mağdur ve komik olmaktansa, mağrur ama trajik bir hikayenin kahramanı olmayı seçen çok değerli Sıdıka Hanım, ebedi istirahathanende huzurla uyu...''

Not: İllüstrasyonlar Zdzislaw Beksinski' ye aittir.
Hikaye kurgusaldır.

3 Kasım 2019

Leyla İle Mecnun

Ankara DT-Büyük Oyunu
2 Perde - 1 saat 45 dakika
Yazan İskender Pala 
Rejisör Mustafa Kurt
OYUNUN KONUSU: Leylâ ile Mecnun’un aşkları bir Arap efsanesine dayanmaktadır. Leylâ ile Mecnun arasında geçen, birbirine kavuşamayan ve aşkları uğruna ölen iki gencin öyküsüdür.
OYUNCULAR:
Meddah Tunç Yıldırım - Pişekâr Kadri Özcan - Mecnun’un Babası Cevat Duman - Leylâ’nın Annesi Pervin Balcı - Mecnun’un Annesi Müge Sefercioğlu - Leylâ Damla Ece Hacat - Mecnun Muzaffer Saygı - İbn-İ Selam Cihan Kaymak - 1.Kadın Cansunur Şimşek - 1.Oyuncu Şahnur Dedeoğlu Kudat - 2.Kadın Pınar Uslu - 2.Oyuncu Mehmet Tolga Günay - 3.Oyuncu Baran Abdullah Şahin - 3.Kadın Özlem Kalkan - 1.Erkek Ümit Sert - 2.Erkek Umut Yüksel - 4.Kadın Pelin Caba Özveren
Leyla ile Mecnun’un aşkları bir Arap efsanesine dayanmaktadır. Bu efsanede Mecnun mahlasıyla şiirler söyleyen Kays İbni Mülevvah adlı bir Arap şairiyle, Leyli ( Leyla ) adlı bir Arap kızın arasında geçen ve ayrılıkla sona eren bir aşk serüveni anlatılmaktadır. Aynı okulda okuyan Leyla ile Kays birbirlerine tutulurlar. Kays’tan ve ailesinden hazzetmeyen Leyla’nın babası kızını okuldan alır. Bu hem Leyla için hem de Kays için acı bir imtihanın başlangıcı olur. Kays, sinesini ateşlere yakar, asumana inler ve sonunda “Leyla, Leyla…” diyerek çöllere düşer, mecnun olur.
Leyla’nın babası tüm uğraşlara rağmen aracıları kovar, kızını Mecnun’a veremeyeceğini söyler. Mecnun çöllerde, Leyla evin içindeki hücrede aşka boyun büker, gözyaşlarını yüreğine katık yapar, ağlar, sızlar. Sonunda olan olur ve taş yürekli adam kızını alır bir görgüsüz kaba bir adamla nikâhlar. Bunu duyan Mecnun Leyla’ya talip olan adama öylesine bir ah eder ki adam düğün dernek görmeden yataklara düşer, Azrail’in ecel makasıyla ömrünü yele verir.
Derken aşk kartopu gibi büyür; evlere, çöllere, vadilere sığmaz hale gelir. Sinesi aşk oduyla yanan Leyla sahralara düşer, dağ-bayır ayırmaksızın Mecnun’u arar ve bulur.
Leyla, Mecnun’u bulur bulmasına ama Mecnun artık o eski Mecnun değildir. “Ben Leyla’mı buldum, sen kimsin?” der durur. Çünkü Mecnun’un dilindeki Leyla, Mevla’ya dönüşmüş, ilahi aşk beşeri aşka galebe çalmıştır. Leyla, artık Mecnun’un gözünde sıradan bir fanidir, herhangi bir kadındır.
Bu acı gerçek Leyla için sonun başlangıcı olur. Günden güne bir mum gibi erir, solar durur ve nihayetinde o da gök kubbenin altında sırlanıp kaybolur. Bunu duyan Mecnun, çölleri bırakarak Leyla’nın mezarının başına koşar. Ellerini açar ve Leyla’nın vesilesiyle bulduğu Mevla’sına halini arz eder “Beni de al Yarab!” diye dualar eder. Allah duasını kabul eder ve Mecnun’u da Leylasına kavuşturur.
Fuzuli' nin 1535 yılında mesnevi dilinde kaleme almış olduğu Leyla ile Mecnun efsanesinin, tiyatro uyarlamasının İskender Pala yorumunu izledim dün Ankara Devlet Tiyatrolarında. Bir oyunu izlemeden varsa eleştirilerini, yorumlarını, metnini okumayı ve ön araştırma yapmayı seviyorum. Bu oyun hakkında okuduklarım ise, beklentimi yükseltmemem gerektiği yönündeydi. 
Ancak yazımın en başında söyleyebilirim ki şiirsel anlatımı ve dili kullanışı oldukça farklı, herkese hitap etmeyen bir metne ve anlatıya sahip olması, bir oyunu başarısız yapmıyor bana göre :) Mustafa Kurt rejisini ve seçimlerini çok sevdim. Mecnun' un çölde âhular, ceylanlar, kurtlar ve kuşlarla arkadaşlık etmekte olduğu hayvan canlandırmaları çok güzeldi. Dekoru sade, kostüm seçimleri çok özenliydi, ışık kullanımı özellikle Kabe hologramı çok güzel düşünülmüştü. Hele müzik Can Atilla' yı tebrik ediyorum. Şarkılar harikaydı ve Murat Karahan' ın Leyla şarkısında sesini duymak güzel bir sürprizdi:) Metne bayıldım, tekrar izleyeceğim kesinlikle... Şiirsel metinlerde İkinci Katil' de olduğu gibi insan bazı detayları kaçırdığını düşünüyor, bazı yerleri çok beğeniyor o anda, ancak aklında tutamıyor. Neresine baksam başarılı ve alkışı hak eden bir iş olmuş. 
Gelelim oyunculuklara... Temsilde oldukça deneyimli sanatçılara çok genç sanatçılar eşlik ediyordu. Mecnun' u canlandıran Muzaffer Saygı' yı, Felatun Bey performansı ile beğendiğimi hatırlıyorum, o zamandan bu zamana oyunculuğunu daha da büyütmüş. Leyla rolü ile Damla Ece Hacat' ı ilk kez izledim ancak güzel bir tanışma oldu kendi adıma :)
Süre olarak kırkbeşer dakikalık iki perde, oldukça ideal ve tadında bir zaman yönetimi olmuş. Temsil ilk perdede durağan bir serim bölümü sunuyor izleyiciye. Koro halinde söylenen şiirsel replikler, iki tane anlatıcı eşliğinde ve görsel olarak başarılı bir koreografi ile... İkinci perde etkileyici bir kılıç dövüşü sahnesi ile açılıyor ve oyuncu performansları, konunun ilerleyişi ilk perdeye göre izleyici koltuklarında nabzı yükseltiyor. Eğer bu aşkı abartılı bulursanız size hak veririm ancak bu bir efsane ve oyunun sizi içine almasına izin vermezseniz eğer, çok anlamlı bir tiyatro deneyimi olmaz bu... Oyun sonunda, alkış sırasında, oyuncular ile izleyicilerin gözleri ıslak birbirini alkışladığı ve duygusal olarak bu kadar etkileyici, çok az oyun izledim.
''Ve oyunun açılış repliği: Leyla gecenin koynunda bir kız, Mecnun göklerde parlayan yıldız, Bu bir yürüyüş değil, aşk iklimine bir seferdir''
Kıraç, bu işin tanımını doğru yapmış :)
İki kişi birbirini sever de kavuşurlarsa mutluluk olur
Biri kaçar öbürü kovalarsa aşk olur
İkisi de sever lakin birleşemezlerse
İşte o zaman efsane olur (Kıraç-Zerda)

LEYLA ve MECNUN
Ey Rabbim! Aşk belasıyla beni tanıştır
Beni bir an bile olsa; aşk belasından ayırma!
Detlilerden yardımını uzak tutma.
Yani beni daha çok belalara müptela eyle!
Ben var oldukça, beladan, isteğimi uzaklaştırma!
Ben belayı isterim, çünkü bela da beni ister.
Sevgi belasıyla ağırbaşlılığımı gevşetme!
Ta ki dostlar beni kınayıp vefasız demesinler!
Gidip geldikçe, sevgilimin güzelliğini arttır,
Sevgilimin derdine beni daha çok mübtela et.
Ben nerede, mevki ve itibar kazanma nerede?
Bana yoksulluk ve yokluk ulaşma kabiliyeti ver
Senden ayrıyken, bedenimi öyle zayıf kıl ki,
Bahar yeli beni sana kavuştursun.
Fuzûlî’ nin nasibi gibi beni gururlandırıp,
Ey Rabbim, asla beni bana bağlı kılma!
Sonunda yar, ağlayıp inlememize acıdı ve
Bugün hüzünler evimize ayak bastı.
Gözyaşı yağmurum, demek, öyle tesir etti ki,
Gül bahçemizde taze bir gül dalı düşürdü.
Ah ateşinin bizi yaktığı,
Ayrılık gecesini aydınlatan meş’ aleden bellidir.
Eğer ağlayan gözümüzde uyku olsaydı,
Bu kavuşma uyku halinde görülen bir rüya demek mümkün olurdu.
Gördüğümüz bir hayal mi?
Yoksa sevgilinin yanımıza geleceği aklımıza bile gelmezdi.
Ey can ve gönül! Sevgili, misafirimiz oldu!
Neyimiz varsa, misafirimizin ayaklarına dökelim.
Ey Fuzûlî! Sevgilinin kasdı, canımızı almakmış.
Gel.. Güzel uğruna can vermeyi kendimize bir borç bilelim.
**
Fuzûli’ nin 1535′ te yazdığı
Leylâ ve Mecnûn adlı mesnevîsi