her çocuk ona aşık bir annenin kucağında, bir babanın mucizeye tanıklık eder bakışları altında hayata açmıyor gözlerini. farklı sebeplerle ailelerinden ayrı büyümeleri gereken çocuklar var. devletin bakıma muhtaç çocuklar için kurumları var. yetiştirme yurtları, yuvalar, sevgi evleri var. sevgi evleriyle tanışmamız hayrullah sayesinde oldu. hayrullah, eren' in sınıf arkadaşı. okulumuzda neredeyse her sınıfta sevgi evlerinden gelen çocuklarımız var. ve bir de özel eğitim sınıfımız. ama ben şimdi ondan bahsetmek istiyorum. gidişiyle eren' i ve beni hem çok mutlu eden hem de şu an çok merak ettiğimiz hayrullah' tan.
geçen yıl birinci sınıfa başladığında önce istemediler onu. sıraların altında pis yerlerde oynuyor, arkadaşlarının kalemlerini kırıyordu. konuşması tam anlaşılmıyor, kendini ifade edemiyordu. o kaynaştırma öğrencisiydi. çocuklar sevmediler, onun yanına oturmak istemediler. bir gün eren geldi bana dedi ki: 'anne, öğretmenim beni hayrullah' ın yanına oturttu, ben onun yanında oturmak istemiyorum, o kötü kokuyor.' öğretmeniyle konuşmak için okula gittim. bana: 'o da diğerleri gibi benim çocuğum, biraz farklı olabilir ama alışacaklar, alışacaksınız. hayat onun için güzel başlamadı, biz de onu yok sayamayız, itemeyiz.' dedi. orada hayrullah' ın sevgi evinde yaşadığını öğrendim. adı 'sevgi evi' ironik bir şekilde olmayanı vurgulamak için mi böyle diye düşündüm. öğretmenin duruşu ile gurur duydum, kendi adıma utandım, üzüldüm.
akşam eren' le hayrullah hakkında uzun uzun konuştuk. eren onun hayatını çok merak ediyordu. onun da kendisi gibi bir evi, bir odası olduğunu, kardeşleri olduğunu, evde onlarla ilgilenen, onları seven kişiler olduğunu anlatmaya çalıştım. eren ve hayrullah arasında kısa sürede güzel bir arkadaşlık başladı.
her gün okula gidiyordum. beni görür görmez hayrullah ve eren yanıma koşuyordu. ikisine de sarılıyor, öpüyordum. beni sevmeye bana güvenmeye başladığını hissediyordum. anlatacak, gösterecek ne çok şeyi vardı. beslenme çantasını gösteriyordu bazen, bazen de bir oyuncak. kardeşini anlattı bana adı elif. o da sevgi evinde yaşıyormuş ama farklı bir evde. akşamları yattığımda hayrullah hep gözlerimin önündeydi, ona da iyi geceler diliyordum.
araştırmaya başladım sevgi evlerini. onlarla ilgilenen görevli anneleri ile konuştum. yaş gruplarına ve cinsiyetlerine göre 6 çocuğa kadar evler olduğunu, görevlilerin üç vardiya şeklinde çalıştığını öğrendim. alışverişlerini, temizliklerini, çocukların bakımlarını yapıyor, ödevleriyle sosyal ihtiyaçlarıyla ilgileniyorlardı. kardeşler için buluşma günleri düzenleniyordu. yetiştirme yurtlarına göre daha az çocuk daha yakın iletişim kurabileceği insanlar ve bir ev ortamı sunulması güzel bir uygulamaydı.
veliler ne kadar da acımasızdı. çocuklarının onunla aynı sınıfta olmasını istemiyorlardı. öğretmen onunla daha fazla ilgilendiği için kendi çocuklarına vakit kalmıyormuş. sınıfın düzenini bozuyor, kötü kelimeler kullanıyormuş. dilekçe toplamak istediler, özel eğitim sınıfına almak için. neyse ki bu çaba sonuç vermedi. sonraki veli toplantısında öğretmen herkesi kendine getiren duygusal bir konuşma yaptı. sonrasında diğer çocuklar da hayrullah' ı korumaya onunla arkadaşlık etmeye başladılar. iş velilerde bitiyor, çok net gördüm bunu.
hayrullah bana annesinden bahsetmeye başlatmıştı. bayramda annesini görmüş. annem beni alacak diyordu. bir gün kan vermiş sanırım mahkemeyle ilgili, kan verdim hiç acımadı dedi, anneme kavuşmak için.
ikinci dönemin ortalarında ayrıldı okuldan. annesi kardeşini ve onu almış yanına. eren o kadar çok ağladı ki teselli edemiyordum. annesinin, kardeşinin yanında çok mutlu olacağını anlatmaya çalıştım.
biz sadece hayrullah' ı tanıdık. ne kadar çok çocuk var oysa ki. hala sık sık ondan bahsediyoruz. 'anne ben hayrullah' ı çok özledim' dedi bugün, "mutludur ama de mi" diye ekleyerek. umarım güvenli, huzurlu ve mutludur. güzel gülümsemeni ve seni hiç unutmadık canım hayrullah...
