birini tanımıştım

yaşamı hiçe sayan, kendini hiçe sayan birini tanımıştım. hep acelesi vardı. çalışırken, yemek yerken, sigara içerken... onun acelesi vardı çünkü biran önce hayattan payını düşeni alıp gitmek istiyordu. günün bitimini de sabahı da iple çekiyordu, biribirini kovalayan haftaları keyifle sigarasından derin nefesler çekerek izliyordu. o ölüme yaklaşmayı, ölümünü çabuklaştırmayı istiyordu. hastasın demişti doktorlar, içmeyeceksin dinleneceksin... tedaviyi reddediyor, yapabileceğinin en iyisini yaparak sigarayla içkiyle daha çok yarenlik ediyordu... ailesi mi, evet vardı ama onun bu azminin karşısında kimse duramazdı.

birini tanımıştım, memuriyetime onun yanında başlamıştım. hiyerarşiden, bürokrasiden hoşlanmazdı. hep gençlere, bizlere dönük yaşardı. çok çalışırdı, sanki hayatındaki başka boşlukları kapatmak istercesine... yolunda gitmeyen, tutmayan bir şeyler mi var, o gece uyuyamazdı.

birini tanımıştım, kimseyi kıramazdı... üstleri kadar astlarının da öfkeli şikayetlerine maruz kalır, arada sıkışsa da sesini çıkarmazdı... evde sorun işte sorun derdi ama ikisi için de iyileştirici bir adım atamazdı. sigarayı bırak deseler, eroine başlarım derdi, öleceksin deseler, kurtuluşum orada derdi. ilerledi hastalığı, kötüleştiği dönemler hastanede yattı, biraz düzelince düzenine devam etti... en son hastanede ziyarete gelen arkadaşıyla peşpeşe üç sigara içti ve o gün çok arzuladığı ölümüyle kucaklaştı...

birini tanımıştım. hep emekli olmak isterdi, her sene bir dilekçe yazar onu sümen altında bekletir bir türlü veremezdi. birini tanımıştım hep emekli olmak isterdi ama emeklilik hayali kilitli bir çekmecede kalakaldı...