anne kaleminden 2 yıl

iki yıldır blog yazıyorum. önceleri kör-sağır bir boşluğa sesleniyormuş gibiydim. sonra yavaş yavaş sessizlikte sesler duyulmaya ve dünyam aydınlanmaya başladı. öyle özel insanlar tanıdım ve öyle güzel yazılar okudum ki çoğu zaman bravolarım eşlik etti okumalarıma. bir gün keşfedileceklerine ya da bir gün kağıttan mürekkepten bir kitapta onlarla karşılaşacağıma inandım hep.

hem çalışıp hem de iki çocukla debelenip durduğum bu hayatta bazen yetemediğimi hissettiğim, bazen isyan ettiğim, hiddetlendiğim, bazen duygularımı taşıyamayıp gözlerimden akıttığım zamanlar oldu. paylaştım olabildiğine kendi sınırlarım dahilinde ve yalnız olmadığımı hissettim her seferinde... farklı dünyalarda gezdim, kah leziz yiyeceklerle doldurdum nefsimi, kah el emeği sanat eseri güzelliğinde muhteşem eserlerle, bazen bir fotoğraf oldu huzur veren ruhuma, bazen bir miniğin masum tebessümü...

kendim saydım, evim bildim, her bir kelimeyi bir diğerinin yanında istifleyerek biriktirdim anılarımı... beşer unutur detayları ama unutmaz burası. özenle saklar, sıralar ve ne zaman dönüp bakmak istesem içeriye alır beni... tanıdık, sıcacık ve güvenli... bir fidan dikip, büyümesini izlemek gibi, bazen toprağını havalandırmak, bazen sulamak, meyve vermesini beklemeksizin onu sevmek ve gölgesinde huzur bulmak gibi... iyi ki başlamışım yazmaya ve iyi ki buradayım!