#kardessart mı

sanırım son günlerde oldukça popüler bir tartışma konusu bu; "kardeşin şart olup olmadığı" ben kendi adıma hemen cevap vermek istiyorum: "tabi ki şart değil" hatta bir çocuk yapmak bile şart değil! çocuksuz evliliği tercih eden azımsanmayacak bir kesim var.  

tek çocuğu olanlar zaten ikincinin ne demek olduğunu aşağı yukarı biliyorlar değil mi? upuzun emzirme seansları, uykusuz geceler, hatta aylar, gaz sancıları, ek gıdaya geçme zorlukları, 2 yaş sendromu, kim bakacak sorunsalı, sosyal ortam kısıtlaması, eş ile ilişkilerin askıya alınması ve tüm bunların mükafatı olarak sadece miski amber cennet kokusu, yumuk yumuk kıvır kıvır minicik eller ayaklar, bir canlıyı doyurabilmenin manevi tatmini, ilk bilinçsiz gülücüğü videoya kaydedebilmenin heyecanı, farklı cinsiyette bir yavruya sahip olabilme ihtimali, uyurken onu izlemeyi en çok oscarlı filmi izlemeye tercih edebilmek, soluk alıp verişiyle huzur bulmak, onu dünyanın en güzel bebeği sanmak, bir insan yavrusunu bedeninde büyütüp dünyaya salmak, bir mucizenin gerçekleşmesine aracı olmak, bir mucizenin büyümesinin en yakın gözlemcisi olmak... dünyanın en paha biçilemez, hiç bir şeyle boy ölçüşemez tecrübesi annelik! en zengininden en yoksuluna kadar her dişinin eksikliğinden üzüntü duyacağı bu deneyimi, şartları müsait olan (annenin çalışması, yardımcı olabilecek birilerinin olması, maddi koşullar, uyumlu bir çift olmak, psikolojik olarak hazır olmak hem mantıken hem duygusal olarak istemek) herkes ikinci kez tecrübe etmek ister...

çocukların iletişim halinde olmaları, birbirlerine bir şeyler öğretmeleri, birbirlerini gözetmeleri-kollamaları, komşu teyze balon verirken kardeşleri için de istemeleri, paylaşmaları, oyun arkadaşı olmaları, aralarında sizin anlayamadığınız bazı espriler oluşturup kahkahalara boğulmaları, gerektiğinde birbirlerini teselli edebilmeleri, gerektiğinde işbirliği içinde olmaları, tek olmadıklarını kardeş olduklarını bilmeleri, kardeş olmanın avantajları kadar dezavantajlarıyla da tanışık büyümeleri, hayatın her zaman adil olmadığını ve bazen hakkını almak için mücadele etmek gerektiğini doğal ortamında öğrenmeleri; onları yaşama karşı daha donanımlı kılıyor, yaşam becerilerini geliştiriyor bence...

ancak ikinci çocuk yine de birinci için yapılmamalı diye düşünüyorum. öncelikli olarak "kardeşi olmasını" değil "iki çocuklu ebeveyn olmayı" istemek gerekiyor. kendinizi iki çocuklu olarak hayal edin; küçüğü emzirirken aynı anda büyüğü ayağınızda salladığınızı, kollarınızı açtığınızda size doğru koşan iki çift ışıl ışıl göz gördüğünüzü, masum kıskançlık anlarını yönettiğinizi, nasıl olup da aynı tariften iki bambaşka tatlı ortaya çıkarabildiğinizi ve eğer bu hayal sizi gülümsetebiliyorsa lütfen devam edin diyorum:) 
son olarak tabi ki kardeş şart değil ama çok çok çok güzel...