fakat blog bu derin bir tutku

internet olmadan adım atamadığımız, haberleri facebooktan takip ettiğimiz, twitter-instagram-pinterest hesaplarımızı sık sık kontrol ettiğimiz günlerdeyiz. kafamıza hiçbir şey takılmıyor artık çünkü hemen arama motorlarından hızlıca ulaşıyoruz tüm bilgilere. tüketim çağında sosyal medyada paylaşılanlar bir dakika sonra eskiyor, aşağılarda kalıyor, yeni haberler alıyor hepsinin yerini. özlemek yok, beklemek yok, büyümesinden habersiz olduğumuz akraba çocukları yok artık. iç içeyiz, her gün birlikteyiz. eskiden birileri doğum günümüzü hatırlayıp kutluyorsa onun için değerli olduğumuzu hissederdik. şimdi facebook bangır bangır bağırıyor. doğum günümüzü unutma şansı yok kimsenin. hepimizin telefonlarında yemek sırasında, banka kuyruğunda, tuvalette oynadığı en az bir oyun var. tüm boş zamanlarımızı dolduruyor teknoloji. 

böyle bir zamanda blog yazmak, mektup yazmak gibi natural geliyor bana. düşünüyorum, kurguluyorum, araştırıyorum, yazıyorum. sonra yazıya uygun bir görsel arayıp buluyorum. ön izlemeden kontrol edip, tekrar düzenliyorum. varsa cümle düşüklüklerim, imla hatalarım düzeltiyorum. tamamsa büyük bir hazla yayınla tuşuna basıyorum. yayınla tuşu, mektubu posta kutusuna atmak gibi...

mektuplaşmak güzeldi. yazdığım mektuba yaklaşık iki hafta sonra cevap gelirdi. heyecanla açar, okurdum. içinden bazen bir fotoğraf çıkardı. kenar süslerine, kağıdın rengine kokusuna bayılırdım. kağıtta leke bırakan bir çay damlası varsa, yaşanmışlığın izlerini taşıyan, gerçekliğimizin ispatıydı.

kalemin, kağıdın, mürekkebin yerini tutmasa da blog yazmak güzel. sanal dünyada kendimize ait bir sayfa, kendimizle doldurabileceğimiz, bizi anlatan, biriken, çoğalan, bazen birkaç yıl öncesinde kaybettiğimiz kendimizi fakat hep iyi ki başlamışım dedirten...