11 Eylül 2015

ertelenen hayat

okulların açılması uzadı. biz tatili kapatıyoruz derken, altınoluk' ta öğrendik ki okullar iki hafta geç açılacakmış. haberleri izlerken erteleme gerekçeleri beni şaşırtsa da ilk aklıma gelen bu çocuklara iki hafta daha kim bakacak sorusuydu. elif ve eren o kadar mutlular ki sevinçle birbirlerine sarıldılar tatil haberini duyunca... onlar gibi çocuk düşleriyle ve maddi-manevi kaygısız, gönlünce tatil yapabilen kesim için eminim harika bir haberdi bu.

"keşke öğretmen olsaydım" düşüncelerime elif ve eren' den "keşke öğretmen olsaydınız" diye destek gelmeye başladı. onlar öğretmen olacaklar ve çok tatil yapacaklarmış. oysa biz işe dönmek zorundayız. mecburen 3 hafta daha yaz okuluna yazdırdık. okullar kapandı kapanalı sudalar. çocukları görenler tanımıyorlar. kapkara oldular, saçlar ikişer ton açıldı. bugün de yaz okulunun son günü. 
sabahları onlara kahvaltı hazırlıyorum. en çok tost, yumurta, süt, bal seviyorlar. onlar kahvaltıdayken jet hızıyla hazırlanıyorum. onlar hazırlanırken de kahvaltıyı toparlıyorum. tabi çantalarımız, giysilerimiz akşamdan hazır olmalı yoksa yetişemeyiz ki servise. beş dakikalık bir mesafeyi onlarla on dakikada yürüyoruz. eren' in ayakkabısının bağı açılıyor, elif' in saçları bozuluyor. biri geride kalıyor, biri ileri koşuyor. bazı sabahlar çok üşüyoruz güneşten yürümeye çalışıyoruz. iki çocukla iş yeri servisine binmek sıkıntılı olabilirdi ama neyse ki tatilden dönmeyenler olduğu için yer var. 
iş yerine varınca bu defa yaz okulu servisini beklemeye başlıyoruz. yaklaşık on beş dakika. sonra servis geliyor ve biniyorlar. unutmayın diyorum bugün son gün, keyfini çıkarın. yanağımdaki öpücüklerin ıslaklığıyla odama doğru yürürken onları hemen özlüyorum. ama biliyorum ki akşam saat beşte koridordan çocuk sesleri gelecek, kapıdan baktığımda bana doğru gülümseyen iki çift parlak göz göreceğim. 
evlat yetiştirmek dünyanın en zor işi olsa da çekilen her saniye zahmete, üzüntüye, sıkıntıya, emeğe binlerce kez misliyle değiyor. onların sağlıkla, mutlulukla bu dünyada aldıkları bir nefes benim en büyük mükafatım. 
-----------
tüm kahraman şehitlerimiz için çok çok üzgünüm. orada görev yapan tüm devlet görevlilerimiz için de çok endişeliyim. bu zor günlerden ülke olarak artık ölüm haberi almadan çıkmak en büyük dileğim.





Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

haydi söyle :)