kızım kreşe başlıyor

10 eylül 2009.. elif 31 aylık... bende kızımın artık okullu olmasının hüznü, endişesi... acaba yemeğini yiyecek mi, henüz çok yeni kazanmış olduğu tuvalet eğitimi sekteye uğrayacak mı, hep ayakta sallanarak uyudu kreşte nasıl uyuyacak, çok hasta olacak mı, çok mu erken oldu, ama başka çaremiz yoktu gibi bin türlü düşünce...

daha önce tanışmıştık öğretmenimiz ayfer hanımla. sınıfımızı, uyku odamızı ziyaret etmiş, arkadaşlarımız hamur oynarken biz de ucundan katılmıştık. tamamen yabancı ve ilk kez gördüğü bir ortam olmaması gerektiği konusunda birkaç uzman görüşü almıştım çünkü. ilk gün elinden tutup kreşe giderken kalbim pır pır, onu sanki terk edecekmişim gibi bir vicdan sızısıyla, ayfer hanımın güven dolu gülümseyişi ve telkinleri sayesinde içim hafiflemişti biraz... istediğim sıklıkta arayabilirdim, saat 3 gibi alacaktım. gün boyu yaptığım telefon görüşmelerinde her şey olumluydu. bu kez neden her şey bu kadar güllük gülistanlık, benden bir şeyler saklıyorlar mı acaba diye komplo teorileri kurarken, ertesi gün beklediğim sorunlar gelmeye başladı hızla.. öğretmeni "biz sorun yaşıyoruz, elif çok başına buyruk, kurallara uymuyor, her şeyi dağıtıyor, ortak oyunlara katılmıyor, istediği şeyler olmayınca tepinip kendini yerlere atıyor vs vs evde de böyle mi" ben ne diyeceğimi şaşırmış durumdayım evet damarına basınca evde de böyle ama bahsedilen genelde otoriteye saygılı, mülayim, tatlı dilli, güler yüzlü, uyumlu benim kızımdan mı bahsediyor bir karışıklık olmasın sakın...

tuvalet konusunda da endişelerim yersiz çıkmamıştı. evde tamamen çözmüş olduğumuzu düşündüğüm bu konuyla, kreşten her gün eve kirli çamaşır, ıslak nevresim, yorgan, pijama taşırken bulduğumda kendimi tekrar yüz yüzeydim. kreşe uyum süreci bizi gerçekten zorlayacağa benziyordu. kreş psikologu benden görüşme talep ettiğinde bu da mı gelecekti başıma, ben kızımı çok normal zannederken meğer sorunluymuş benim kızım diye düşünmeye başlamıştım. kreş psikologunun tavsiyeleri zaten bildiğim ve uygulamaya çalıştığım şeylerdi. bu süreci zorlaştıran sebebin elif in erken abla olması olabileceğini söylediğinde ise bu ihtimali hiç düşünmemiş olduğumu fark ettim. ve evdeki davranışlarımı gözden geçirerek biraz daha elif odaklı biraz daha sevgi aktarımlı bir tavır sergilemeye başladım. bu arada bu zamana kadar babasına aşırı düşkün olan elif, bu düşkünlüğünü bana kaydırmaya başlamıştı. annem giydirsin, annem uyutsun, annem yedirsin, annem gelsin, anne, anne, anne, anne..

zamanla yaklaşık 1 ayın sonunda artık elif kreşi sevmeye başlamış, kreşten gelen şikayetler bitmişti. elif hiçbir zaman kreşe gitmeyeceğim demedi, hep sen de gel anne dedi. şuan kreş maceramız başlayalı 3 ay oldu. ben de elif de memnunuz kreşimizden. öğretmenleri çok sevdiklerini, elif in gitgide tatlandığını söylüyorlar. ee baştaki zorlu süreçten sonra böyle düşünmeleri doğal sanırım.

bu elif in ilkokul, ortaokul, lise, üniversite diye devam edecek uzuun yıllarının başlangıcı, profesyonel hayata ilk adımı, toplumsal kurallarla tanışması, kendini bir topluluğa ilk kez ait hissedişi.... kızım kreşe başlıyor, kızım hayatla tanışıyor..