Hayat

Teyzemi, annemin hayatta olan son kardeşini sonsuzluğa uğurladık. 92 yaşında 1 aydır yoğun bakımdaki yorgun bedeniyle (çoklu organ yetmezliği yani yaşlılık teşhisi ile) vedalaşırken, çocukluk hatıralarımda teyzeciğim ile yeniden buluştum.

Vesile ile memlekete bir günlük buruk bir ziyaret. 

20 yıldır görmediğim çocukluğumun kasabasına değil de bambaşka bir yere gitmişim hissi. 

Her yer o kadar değişmiş ki. Özellikle kıyı yolu. Bir deniz kenarı kasabasıydı bıraktığım, gördüğüm ise sanki denize kenarı olmayan bir yer. Denizi doldurup yol yapmak maliyet açısından harika bir fikir olabilir ama yerleşim yerlerini denizden çok uzaklaştırmış, mahvetmiş ve tüm özelliğini yitirmiş eski mahallem.

Köy yolu, mezarlık. 

Küçüklüğümde her köye çıkışımızda durup dualar edenler, bugün kaybettiklerimiz. 

Uzun yıllardır görmediğim kuzenlerim, kuzenlerimin çocukları, ağlamaklı gözlerle sarılışımız. 

Hep daha iyi vesilelerle buluşma dilekleri.

Ve iki günlük yolculuktan sonra sabah karmakarışık bir ruh hali ile gelip, yazdıklarım. 

Anı defterine ilave olan kırık dökük bir kaç fotoğraf.