küçük abla

geçen gün bir avm bahçesindeki trene bindik. eren, elif ve ben (hiç kaçırmam böyle fırsatları :) yan vagonda enerji patlaması yaşayan, oyuncak tabancasıyla ateş eden, yerinde duramayan bir çocuk. tabancasıyla diğer çocukları dürtüp tısss diye ses çıkarıyor. elif in sert çıkışı:
"sakın kardeşime tıs yapma, o daha küçük"

aynı akşam babannedeyiz. babanne "eren bu gece bizde kalsın, benimle uyusun" diye takılıyor. elif:
"hayır, o benim kardeşim, senin değil. eren beni özler, abam nerde der, ağlar"

asansör yerine eren ve babası merdivenlerden inmeyi tercih edince, elif sanki uzun bir ayrılığa hazırlanıyor gibi:
"eyeeen, ben kardeşimi özlüyorum"

eren ağladığında onu güldürmek için heran palyaçoluk yapmaya hazır bir ablası var. ağladığında üzülen ve bunu ifade eden. "eren ağlayınca ben de üzülüyorum anne" diyen...

biri balon, çikolata gibi birşey verdiğinde eren e de alabilir miyim diyor, unutmuyor kardeşini.

eren sürekli kayıtta, takipte ve taklitte... elif in gölgesi gibi, elif ne yese, ne yapsa, ne söylese aynısını yapmaya çalışıyor. bu da dil gelişimine epey katkı sağladı. yeni yeni iki kelimeli cümleler kurmaya başladı.
"anne kalk" "ben susadım" "uykum geldi" "baba gel" eren in ilk cümleleri....

elif iyi bir öğretmen ayrıca. kardeşine renkleri öğretmeye çalışıyor. eren en çok mami (mavi) yi seviyor. ona göre "bu ne renk" sorusunun tek cevabı var. ama ablası ısrarlı tüm renkleri soruyor, söylüyor. aynı şekilde bir kitaptan gördüğü nesneleri de soruyor "bu ne eyencim" eğer bilirse aferin alıyor. kelime çalışmaları da var mesela "pantolon de eyen" "defter de eyen" bakalım ümitliyim bu idealist öğretmenden :)

kızımın kardeşini koruduğunu görmek beni inanılmaz mutlu ediyor. oyun arkadaşı olmaları, sarılıp sevgi yumağı olmaları, birbirlerine olan düşkünlükleri ayaklarımı yerden kesiyor. umarım diyorum hep böyle devam eder, birlikte ve iletişim halinde...