eren ile antalya gezisi

elif' i mi eren' i mi götürsem yoksa yalnız mı gitsem diye epey bir düşünüp taşındıktan sonra, kurumun bir eğitimine eren ile birlikte gitme kararı aldım. bunda eğitimin antalya merkezde olması ve ablama yakın olması büyük rol oynadı. 

rüzgarlı ve ılık antalya iklimine temas eder etmez eren hapşırıp tıksırmaya akabinde öksürmeye başladı. ilaveten "ben otelden korktum, eve gidelim, ankara ya dönelim, ablamı özledim, babamı isterim" şeklindeki ağlamalı, mızmız ve son derece huysuz söylemleri karşısında oteldeki ilk gecemizde "böyle büyük bir hatayı nasıl yaptım" diye düşündüm. geri dönmek belki de en mantıklısıydı...

ilk geceyi büyük bir moral motivasyon çöküntüsü içinde geçirdik ama sabah biraz sakinleşmiştik.

sonra yavaş yavaş keyif almaya başladık. yine de küçücük şeylere ağlayıp, sürekli ilgi bekledi ve ablasından babasından bahsederken büyük bir duygusallık içerisinde dolu gözlerle bana bakarken bir çocuk için aile bütünlüğünün kısa bir süreliğine dahi bozulmasının ne kadar kabul edilemez olduğunu, düzen değiştirmenin zorluğunu bir kez daha anladım....

                         

oteldeki diğer çocuklar neyse ki varlardı, bir nebze de olsa içinde bulunduğumuz kötü hislerden bizi uzaklaştırdılar...

ve bu gezinin en güzel yanı kuzenimiz çınarla olan kısmıydı :) o andan itibaren zaten her şey olması gerektiği gibi neşe içinde geçti...

4,5 yaşındaki eren ile yaptığımız bu geziden aldığım dersler :
1-cep telefonundaki oyunlar en zor anlarda en iyi kurtarıcıdır.
2-ev ortamı, tertip düzen ve rutin çocuklar için gayet önemlidir.
3-çocuğunuzun keyfi yoksa onu en kısa zamanda çocuklu bir ortama sokun.
4-turist çocuklar çıplak ayak ve askılı ile gezseler de hasta olmuyorlar.
5-ailenin diğer fertlerinden ayrı kalmaya alışık olmayan çocuk, ayrılık gerçekleştiğinde tatilde bile olsa üzülür.

her şeye rağmen bizim için güzel bir değişiklik oldu diyebilirim :)