Şubat

Hayatı hırsla kovalıyoruz, hiç huzurumuz yok. Bu telaşın içinde yok olup gidiyoruz. Arzularımızı, hedeflerimizi, hırslarımızı kovalarken de sevdiklerimizi asla kaybetmeyeceğiz sanıyoruz. Oysa en çok ve en sert, bir şeyleri kaybedince kavrıyoruz hayatın gerçekliğini. Her şey alt üst olup, önem sıralaması tepetaklak olunca bir daha eskisi gibi olamayacağımızı anlıyoruz. Hiçbir şey eskisi gibi olmayacak ama yaşamaya, nefes almaya devam edeceğiz. Bakışımız, duruşumuz değişecek ama bu hayatta olmaya devam edeceğiz.

Kaybetme korkusuyla yaşamak insanı olgunlaştırır. Kaybedecek bir şeyi olmayanlar ise korkmazlar. Ne tuhaf, korkularımızdan ancak sahip olduklarımızı kaybedince kurtulabiliyoruz. Ne kadar az şeye sahipsek kararlarımızda, tercihlerimizde o kadar cesur oluyoruz. Bu cesaret kendini hiçe sayan bir cesaret. Her seferinde canının yanacağını bilsen de kendinde ne kaldıysa onu vermeye hazır olmak gibi. Acı çekmek, üzülmek kötü. Ama acı çektiğini kimsenin bilmemesi çok daha kötü. 

Yalan en büyük paradokstur. Kendine inanmazsan yalan söylersin, yalan söylersen kendine güvenemezsin. Yalanlarına kendin inanıp doğruyu yanlışı ayırt edemez olursun. Hepimiz bir gün yalanlarımızla baş başa kalacağız. Yalnız kalacağız. Yalnızlık upuzun sapsarı bir buğday tarlasına bakmak gibidir, hiç bir teknenin uğramayacağı sapa bir koy gibi. Kalabalıklar içinde yapayalnız hiç kimsenin fark etmediği, varlığını ispatlayamayan. görünmez bir insan olmak ne büyük çaresizlik.

Çoğu zaman gerçeklerden kaçıyoruz. Gerçekleri göz ardı edip, korkakça sürüyü takip ediyoruz. Gerçekleri görmek için gözlerimizle değil vicdanımızla kalbimizle bakmamız gerektiğini unutuyoruz. Bir sabah hepimiz yanlış bir masalda olduğumuzu anlayacağız. İyiliklerin kuma yazıldığı, kötülüklerin taşa kazındığı, iyilerin haksızlığa uğrayıp, kötülerin yüceltildiği bu masaldan uyanmak ise çok zor olacak.

Not:Aslan Asker Şvayk' dan sonra oyunculuğundan çok etkilendiğim Sermet Yeşil' i araştırırken tanıştığım bir dizi 'Şubat'. 2012-2014 yıllarında TRT1 de yayınlanmış. İzlemeye devam ediyorum. Her bölümün başında Musa Uzunlar' ın kısa bir konuşması var. Etkileyici... Etkilendiklerim ile harmanlanmış bir iç döküş yazısı bu.
Görsel: jose de la barra