Her Şey Düzelecek

İnsanların davranışlarının nedenlerini anlamaya başladığında önce inanamadı buna. Çok daha derin, karmaşık bir içerikti umduğu. Oysa denklem ne basitti: Annesi gelen misafirlere kahve yapıyor, kendisini iyi bir ev sahibi gibi hissediyordu. Babası onu parka götürüyor, kendisini ilgili bir baba gibi hissediyordu. İnsanları yöneten duygularıydı. Farkında olmasalar da, kendileri ile ilgili iyi şeyler hissedebilmek için, doğru kabul ettikleri şekilde davranıyor ve kendilerini onaylıyorlardı. İnsanların tüm her şeyi, sadece kendilerini iyi hissetmek ve iyi biri olduklarını kendilerine göstermek için yaptıklarını anladığında beş yaşındaydı. 

İyi biri olmanın, doğrunun ve yanlışın aslında ne kadar değişken olabileceğini fark etti sonra. İnsanlar en büyük kabahatleri bile işleseler, en kötü şeyleri bile yapsalar bunu kendilerine açıklayabildikleri ve kendilerini temize çıkarabildikleri ölçüde (avukat da sanık da hakim de kendileriydi aslında) masumlardı. Hatta bir kez okuduğu gazete haberinde küçük bir çocuğu öldüren bir yetişkinin mahkemeye gerekçe olarak, çocuğun içine şeytan girdiğini, kendisine vahiy yoluyla bu görevin verildiğini söylemesini olağanüstü bulmuştu. Gerçek mahkemede olmasa da adam kendi mahkemesinde masumdu işte. 

İstatistiksel analizlerde bile bazen doğrular göreceli olabiliyordu. Örneğin insanlığın devamını nüfus artış hızı ile oranlayan herkes yüz yıl sonra kaynakların tüm insanlık için yeterli olmayacağını ve yiyecek ve temiz su için insanların birbirlerini hiç düşünmeden öldüreceklerini hesap edebilirdi. Çünkü bilim ve matematik yanılmazdı ama hayır insanlar hiç de bunlarla ilgili değildi, çevresindeki pek çok kişi gündelik telaş ve zafiyetlerin etkisi altında günü kurtarıyor, kendini en ileri görüşlü sananlar ise on yıllık ev kredileri ile mülk edinmenin peşine düşüyordu. Yüz yıl sonraki su savaşlarını değil, on yıl sonraki emlak savaşlarını düşünmek, kendilerini daha iyi hissetmelerini sağlıyordu.

İlkokula başladığında artık kim olduğunu ve neler yapabileceğini biliyordu. Öyle gelişmiş bir duygu sensörü vardı ki çevresindeki insanların duygu durum değişikliklerini havadaki renk, titreşim ve kokulardan yakalayabiliyordu. Her bir altı yaşını bitirmiş çocuğun hissettiği endişeyi ve her bir onu sınıfta bırakıp çıkan annenin yüreğindeki endişeyi hissedebiliyordu. Ve öğretmenin hem velileri hem çocukları yatıştırmaya çalışan görev bilincini en az onun kadar duyumsayabiliyordu. Görevler ve beklentiler sarmalından oluşan parlaklık görsel olarak zihninde oluşuyor, gözleri önüne seriliyordu. Her şey apaçıktı; Ailelerin davranışları birer sonuçtu, öncesindeki sebepler ise çok netti. Herkesin neyi ne amaçla yaptığını çözümleyebilecek billur bir görüş açısına sahipti. Ve bunun yalnızca kendisine has bir görüş bilinci olması sıra dışıydı. 

İnsanları dilediğince yönlendirebileceğini keşfetmesi önemli bir dönüm noktası olmuştu onun için. Yapması gereken tek şey onlara önemli olduklarını hissettirmek ve duymak istediklerini ayırt ederek güvenlerini kazanmaktı. Bir kez güvenlerini kazandıktan sonrası kolaydı. Senin iyi ve adil biri olduğuna kanaat getirdiklerinde arkanda duruşlarından aldıkları tatmine sen bile inanamazdın. Önceleri bir insanı kontrol edebilmesi dört, beş gününü alıyordu. İlk yaptığı şey gözlemdi, sonra ilgi alanları, öncelikleri, hassasiyetleri, nefret ettikleri, zaafları diye liste uzayıp gidiyordu. Bunları belirledikten sonra iş ortak amaç, hedef, odak oluşturmaya kalıyordu. Bu aşama için fırsatları iyi değerlendirmek, iyi bir gözlemci olmak ve bizim dışımızda gelişen diğer olaylara bu bilgileri entegre ederek, aynı tarafta saf oluşturmak gerekiyordu. Bu konuda bir kaç basit denemeden sonra giderek pratikleşmeye başlamıştı. 

On iki yaşına geldiğinde bu kez zor bir şey yapmaya karar verdi. Şu ana kadar olanlardan çok farklı... Bu iki kişiyi birbirine aşık etmek ya da birini rezil etmek gibi basit ve az kişiye yönelik bir çalışma olmayacaktı. Daha kitlesel bir şey denemek istiyordu. Hedeflediği sınıfta iki düşman odak oluşturmaktı. Bu teoride çocuk oyuncağıydı. Sınıfın iki popüler çocuğu kavga eder ve sınıf ikiye bölünür. Ancak kavganın sebepleri, sonuçları, etkilediği kişiler, sonrasındaki tavırlar, bunlar üzerinde biraz düşünmesi gereken detaylardı. En mantıklısı Doğan' ın sevgilisi Eda' nın, Ömür ile birlikte olduğu dedikodusunu yaymaktı. Ama bu kadar kolaya kaçmayacaktı, kendine yakıştıramazdı bunu. Daha sosyolojik temelli çatışmalar yaratmak istiyordu. 

Kendisini kamufle edebilmek için cesur bir hayvan hakları savunucu olan Selen' i kullanacaktı. Senaryosunu gözden geçirdi. O sabah okul bahçesinde ölmüş bir sokak kedisi bulunur. (Bu kısmı kendisi soğukkanlılıkla halledebilirdi.) Okula gelen öğrenciler kedi etrafında toplanmaya başlar. Öğretmenler görmemeleri için çocukları aceleyle sınıflara sokmaya çalışır. Selen sınıfta mutlaka bunu birinin yaptığını ve faillerin bulunmasını istemektedir. Herkes ondan yana gibidir. Sonra sınıfın alt gelir düzey öğrencisi Mehmet çıkar; (Tek başına olsa mümkün değil çıkamaz da çıkmasına itina ile yardım edilir.) Şu köşede, çıplak ayaklı çocukları ile dilenen, evsiz ve aç Suriyeliye yardım edelim desek kimse kolunu kıpırdatmaz, ne olmuş yani bir kedi öldüyse ne var büyütecek gibi şeyler söyler. Ve taraftar da toplar. (Kendisini de bu gruba dahil etmiştir.) 

İki grup arasındaki odaklaşma kulislerde beslenir. Grupların niceliksel olarak dağılımının yakın olmasına özen gösterilir. Gerilim tırmandırılır ve bir patlama tetiği devreye sokulur. Selen aç sokak hayvanları için bir yardım kampanyası düzenlemeye karar verir. (Tek başına mümkün değil veremez ama vermesine itina ile yardım edilir.) Bunun için yerel hayvan hakları savunucusu derneklerinin birinden okullarında bir bilinçlendirme semineri talep eder. Ve taraftarları ile birlikte kampanya öncesi afiş ve duyuru hazırlıklarına başlarlar. Bazı öğretmenlerden de destek görürler. 

Karşı odak bunu hazmedemez. Onca aç ve evsiz insan dururken, bazı arkadaşları yakacak kömür bulamayıp evlerini ısıtamazken, kimileri hasta parasızlıktan doktora gidemezken, hayvanlara nasıl sıra gelebilir. İnsanları doyurduk da hayvanlar mı kaldı, diye topluluk içten içe köpürmeye başlar. Ve seminer günü, dernek sözcüleri mikrofonu aldığında yuhalama sesleri ile protestolarına başlarlar.

Sonrası mı? Sonrası tam bir kaos. Sözel protestoların, pankartların indirilmesine, afişlerin yırtılmasına varması, buradan sürecin taşlı saldırıya evrilmesi, öğretmenlerin şaşkın bakışları ile olayların kontrolden çıkışı karşısındaki çaresizlikleri, güvenlik görevlisinin etkisizliği, pankart sopalarının birer silaha dönüşü, yumruk yumruğa birbirine giren çocuklar, patlamış dudaklar, kaşlar, 'sizden ala hayvan mı olur' diye saldıranlar... 

İnanamıyordu, gözlerine inanamıyordu. İşte bu şaheser, bu gurur tablosu onun eseriydi. Bu mükemmel kurgu, her anı her dakikası özenle işlenmiş, ilmek ilmek dokunmuş bir emeğin sonucuydu. O kadar duygulandı ki başarısı karşısında adeta dili tutulmuştu. Geriye çekildi daha iyi izleyebilmek için eserini, kavga halindeki topluluktan biraz uzaklaştı. O kadar heyecan duyuyordu ki kalbi ağzında atıyor gibiydi. Kendisiyle ne kadar iftihar etse azdı. Bu muazzam başarı karşısında gözleri doldu, doldu, kendini tutamadı, mutluluktan ağlamaya başladı. 

O sırada yanına yaklaşıp onu şefkatle sarmalayan müdür muavinini duyamadı bile: ''Üzülme oğlum, ağlama, geçecek, her şey düzelecek.'' 

Not: Hikaye kurgusal olup, hayal ürünüdür.

İllüstrasyonlar Avogado6 Art' a aittir.