Perde

Günün akşama kavuştuğu saatlerde denizden, bunaltıcı yaz sıcağını usul usul dağıtan meltem esmeye başlardı. Kafamın üzerinde hışırdayan asma yapraklarının da en az saçlarım kadar mutlu olduğunu hissediyordum bu anlarda. Rüzgarın hareket ettirebildiği her şey mutluydu, hareket edebilen her şey mutluydu. Havada saatlerdir asılı duran nem bile artık hükümranlığını sonlandırıp, gitmek istiyordu. Oysa ki ben kalmak istiyordum. Verandada kalıp, beklemek. Onun işten dönüşünü beklemek. Geçerken başını eğip, gülümseyerek bana verdiği selamı beklemek, o selamı havada yakalayıp, gidip kitabımın arasında kurutmak istiyordum. Bundan sonrası için hayatımda beklenen tek gelişmeden beni biraz uzaklaştıran bu seremoni bana umut veriyor, iyi geliyordu. 

Ergin tersanede yapımına yeni başlanan yat inşaatında çalışan işçilerden biriydi. Diğerleri ile birlikte yan binanın giriş katında lojman gibi kullandıkları bakımsız evde yaşıyordu. Ve son bir aydır aklımı ve zihnimi oyalayabilen beni biraz olsun tatsız gerçeklerden uzaklaştırabilen kişiydi. Tek bir bakış, tek bir selam ve kalpten bir gülümseme; bedenimin kayıtsızlığına inat yüreğimde lunapark ışıkları yakıyordu.

Kendi kendime oynadığım bir oyun gibi başlayan bu ilgi, sonraları tatlı bir meraka dönüşmüştü. Onunla tanışmak istiyordum. Benim için çok kolay olmayan bir iletişim metodum vardı ve çok az kişiyle iletişim kurabilmek için kullanıyordum bunu. Bir not yazmayı başardım: ''Selamını ve gülümseyişini tanımak, ilk izin gününde buluşmak istediğimi'' söyleyen bir not. Kimse görmeden notu ona ulaştırabilmek için ise kardeşimi kullandım. Yeterli bir para karşılığında yapmayacağı şey yoktu. En son tuttuğu orucu, satmak için babamla pazarlık yapıyordu. Tekne orucu 25, tam gün 50, iki gün üst üste tutarsam 125 TL diye... Kardeşimle ikimizi de memnun edecek bir zeminde anlaştık.

Tüm olumsuzluklara rağmen onunla arkadaş olabileceğimi, bir şekilde iletişim kurabileceğimizi düşünüyordum. Yıllardır içine çekildiğim asosyallik, istemli tercihim değildi. Bedenim tutuklanmış olsa da ruhum özgürdü. Gözlemlerim, hislerim güçlü; heyecanım yüksek, cesaretim ve kendime güvenim tamdı. Pazar gününü beklemeye başladım. Aklımda  durmadan her olasılığın sayısız versiyonu ve onların sonsuz değişkenleri ile farklı senaryolar oluşturuyordum. Zihnim bir bilgisayara dönüşmüştü.

Ama O gelmemişti... Bu durum bende hayal kırıklığı yaratmak yerine, durmaya niyeti olmayan zihnimi daha çok çalıştırmaya ve analiz etmiş olduğum tüm olasılıklar içerisinde bu sonucu doğurabilecek nedenleri aramaya itmişti beni. Örneğin, beni ciddiye almamış olabilir, görüntüm onu korkutmuş olabilir, not eline ulaşmamış olabilir, hastalanmış olabilir, bizim eve gelmekten çekinmiş olabilir... Liste böyle uzayıp gidiyordu.

Ertesi gün meltem esmeye gün akşama kavuşmaya başladığında, Ergin, işten dönüp, bizim evin önünden geçerken, bana bakmadı, gülümsemedi, selam vermedi. Başını önüne eğdi, yürüdü, yürüdü, yürüdü ve gitti. Ertesi gün, daha ertesi gün ve daha ertesi gün de öyle.

Kitabın arasında kuruttuğum gülümsemelerin hepsi birer birer kanatlanıp, uçup gitmişti. Projem, gözlemlerim, notlarım, olasılık kartelam hepsi yeniden güncellenmeliydi. Oysa ilk kez zihnim yeni bir oyuna başlamak için isteksizdi. Ne yapacaktım şimdi? Evet bir süre odamda kitapların arkadaşlığına sığınabilirdim belki ama hayatımın dip akıntılarının beni ıssızlığa sürüklememesi için kendimi bir yere demirlemem şarttı.

Daha önceleri de çapa halatımın koptuğu ve gözlerimi bilinmez denizlerde açtığım olmuştu. Ateş püskürten ejderhaların, deniz dibi cinlerinin, beş başlı köpek balıklarının olduğu güvensiz suları iyi bilirdim. Oraya, o kabusa, o cehenneme dönemezdim, rotamı Ergin' e çevirmeye karar verdim. Ona doğru gidecektim. Eğer ben bir nehirsem, denizimdi. Bir söğütsem, güneşimdi. Yaptığım astral seyahatlerin adresiydi.

Annemin sesi: ''Alya'm, acıktın mı? Verandaya çıkarayım mı seni? Bugün hava muhteşem, hem akşam esintisi de başladı.''

Sonra kardeşim: ''Ablaların şahı nasılmış bugün, gelmeyenler kaybederler, moral bozmak yok, bak ne aldım sana?: 'Tehlikeli Oyunlar', biraz tehlike diyorum, şu güvenlik çemberini kıralım seninle. Bak erken uyumak yok, kitap okuyacağız bu gece.''

Babam, hastalığımı en zor kabullenen, akşam rutinini tekrarlıyor bıkmadan, bence aşık bana:) ''Gayret et güzelim, hayat varsa umut vardır, teslim olma kimseye ve hiçbir şeye... ALS üç harf sadece, oysa sen Alya' sın, Alyam' sın, en yüksektesin, bunu yenebilirsin.''

Ve ben: ''ALS teşhisini alalı altı yıl oluyor. İlk başlarda çok sorun yoktu ama son iki yıldır, vücudumdaki kaleleri birer birer kaybetmeye başladım. Sol ayak parmaklarım düştü önce, sonra da elim karıncalanmaya başladı. Kol ve bacaklar teslim olmadan sanırım, yutamaz oldum. İsyanım onbindebirlik piyangoyu yakalamış olmamdan çok, neden tüm gemi su alırken, hafızam ve zihnim tertemiz kalıyor, diyeydi. Uçsuz bucaksız özgür zihnimin bir hapishaneye kapatılmasından nefret ettim. Zihnim berrak ve henüz okuyabiliyor, okuduğumu anlayabiliyor olduğu için; hastalığımın ilerleyen safhalarında yutma kaslarımın kaybına bağlı mideme yerleştirilen bir tüp ile besleneceğimi ve hatta akciğer ile yeterli solunum yapamadığım için treakestomi açılması ve solunum cihazına bağlanmam gerekeceğini biliyordum. Ve bunları biliyor olmam bence haksızlıktı. Adımdan nefret ettim ALya ile ALs, ilk iki harf ile hastalığa senkronize giriş, şaka mı kader mi bilemedim. 

Ergin' den vazgeçmiyorum. Zihnimde bıraktığı izleri takip ediyorum, konuşamıyorum ama gözlerimi kımıldatabiliyorum, hayal kurabiliyorum, yetiyor bana. Her şey silinirken yavaş yavaş, sessizleşirken etraf, yalnızlaşırken ben; gülümsemesini, başını önüne eğişini, selamını getiriyorum aklıma. Düşerken tutunacağım bir siluet ise paraşütüm, adı Ergin oluyor. İsyanım yok, isyan etmek mizacımda yok. Ellerimi kaldırıp, çekiyorum beyaz bayrağı, teslim oluyorum. 

Selama çıkan da yok, alkışlayan da... Kimsesiz bir çadır tiyatrosu oynanıyor ve benim için perde kapanıyor.

Not: İllüstrasyonlar Jose De La Barra' ya aittir.
Öykü tamamen kurgusal olup, gerçek yaşantımla ilgisi bulunmamaktadır.