ankara da nostalji

Kızılay'dan Kuğulu'ya yürümeyi ve bu yürüyüşü Kıtır'dan tam karışık kumpirle ödüllendirmeyi,

Anfide ders dinlemeyi ve okul kantinindeki sınav sonrası kritiklerini,

Üstüste birkaç el king oynamayı,

Arkadaşlarımla yaptığımız kısırlı ev partilerini,

Şehirlerarası otobüs yolculuklarını,

Havanın kararmasıyla Yüksel Caddesi'ni dolduran işportacıları,

Dost Kitapevi'nde kitap okumayı,

Kardeşimle kendimize mayonezli zeytinli sandviç hazırlayıp yaptığımız gece sohbetlerini ve girdiğimiz gülme krizlerini,

Her fırsatta Marmaris'e ablamın yanına kaçmayı ve orada geçirdiğim rüya gibi tatilleri,

Her akşam Ankaray'ın Bahçeli durağında inip, eve kadar sevgilimle elele yaptığımız yürüyüşleri,

Isınmak için girdiğimiz izbe kahveleri (o zamanlar devasa avm ler yoktu ne yazık ki),

Fotokopicide çoğalttığımız kitap gibi ders notlarını,

Yükseköğrenim kredisi yatınca kendimize çektiğimiz ziyafetleri,

Yaz tatillerinde deniz keyfi sonrası güneşin tadını çıkarmayı,

Biraz daha dışarıda kalabilmek için bulduğum çeşitli kursları (bu sayede Karaca'nın çeviri-test-komposizyon programını bitirmiştim)

Candostlarda Grup Çığ dinlemeyi ve kurduğum gelecek hayallerini,

Dingin huzurlu kitap okumayı,

Gima'nın ya da PTT nin önünde cep telefonsuz buluşmalarımızı,

Kurduğumuz standları, katıldığımız fuarları özledim...

Ama geri dönmek ister miyim? Hayır. Yuva tadında evimizin, kızımlı oğlumlu saatlerin, anne kelimesinin yaşattığı mutluluğun yerini tutabilir mi, kıyaslanabilir mi? Hayır.

Geçmişi gülümseyerek teslim etmek gerek tarihe...