durmadan

ailenin küçüklerindenseniz, hiç yaşlanamayacaksınız demektir. önceleri bunu farketmemiştim, ne zaman yaşımdan şikayet etmeye başladım kınayıcı bakışlara ve tepkilere maruz kaldım. canım ben de abartıyordum, ne olmuş yani bugün 34 ümü bitiriyorsam :) bu bana büyük bir avantaj sağlıyor aslında çünkü kendimi hep genç hissediyorum. artık yaşımdan söz etmemeye karar verdim, evet bugün benim doğum günüm ama kaçıncı olduğunun ne önemi var ki...

dün akşam elif i kucağıma aldığımda ve kucağıma sığdıramadığımda, günler geceler boyu onunla yapışık yaşadığımız zamanlar geldi aklıma... ilk karşılaşmamız, minicik cılız bacaklar, sıfır numara kilotlu çoraplar.... bir bebek büyütmek hem güzel hem hüzünlü. geçen zamanla serpilen çocuklar, adımları güçlendikçe, kelimeleri çoğaldıkça, yaşanan çatışmalar, uykusuz geceler arttıkça hep bir iz bırakıyorlar bizlerde... böylesi anları üst üste koymak, günlerden örgüler yapmak, yılları cilt cilt istiflemek huzurla ve mutlulukla yapıldığında yine de güzel...

nasıl bir yaşantın olduğu ve nelere yatırım yaptığın ile hayatın sonbaharında yüzleşiyorsun sanırım. o zaman hala çocukları için özel menüler hazırlayan ve özel günlerinde evi dolu olan biri olmak, kimseye yük olmadan, hayatın son demlerinde hala keyifle dünyayı izleyerek yaşamın doğal dengesini sükunetle kabullenmek istiyorum... ihtiyarlıkta en zoru yalnız kalmak olmalı, belki okurum ileride bunları, bir annenin kaleminden giderek küçülen puntolarla yazılan bu sıradan hatıratı...