hayat

hayatın döngüsü, yaşlanmak ne garip. çocukların büyümesini izlerken insan yaşlandığını anlayamıyor ki. sürekli bir sonraki adımı düşünüyorsun. 0-3 yaş bitti, okul öncesi dönemi, ilkokul ve sonrası. sanki onlarla birlikte bir hayat tekrarı yapıyormuş gibi... hep sonraya kuruyorsun zamanı, gaz sancısı bitsin, diş bitsin, kreş bitsin.. şimdi 12 yaş bitsin diyorum, hedefleri büyüttüm :) insan hep daha rahat olacağı zamanları bekliyor. oysa hayat beklemiyor.

işyerinde daha doğrusu memuriyette de anlaşılıyor bu insan sirkülasyonu... yeni işe başlayanlara bakıyorsun 20-22 yaşında, 1990 doğumlular falan... ilk işe başladığım günlerin heyecanı hevesi geliyor aklıma... sonra emekliliği haketmiş ama emekli olamayanlar var. çocukları okuyor, emekli olsa maaşı düşecek. ve topun ağzındakiler 65 yaşını doldurup resen emekliliği bekleyenler. ben şuan ortalardayım. eskiden emekliliği hakeden herkesin hemen emekli olması gerektiğini düşünürdüm ki yeni işe girenlere yer açılsın, oysa hayat öyle tek yönlü değil ki... her yaşam apayrı bir hikaye, hiç birşey dışarıdan göründüğü gibi değil...

insan tecrübe kazandıkça daha esnek düşünüyor. öyle katı sınırları olan, değişmez kuralları olan, kınayan, küçümseyen, kendisi olamayan, kendisini bulamamış insanlar hemen anlaşılıyor. bizi yoranlardan uzak durmayı öğrenmeye başlıyoruz. insanların bunca iki yüzlüyken vicdanlarının nasıl bunca rahat olabildiğine şaşırıyoruz. hiç mi kendileriyle çelişmiyorlar, nasıl bu kadar rahat olmayanları söyleyebiliyorlar anlamıyoruz. en ufak bir çıkar çatışmasında zaten herkesin kötü yüzü çıkıyor ortaya, asıl o zaman tanıyoruz birbirimizi.

çocuklu hayat hele de çalışıyorsak bizi çevreden izole ediyor. sadece yanında rahat ettiklerimizle görüşüyoruz, sadece rahat ettiğimiz yerlere gidiyoruz. sonra sıkılmaya başlıyoruz biraz daha eş dost sohbet istiyoruz. biraz da kendimiz için yaşamak gibi bir derdimiz oluyor. hele ki yaz günleri her gün çocukların elini tutup eve gitmektense biraz özgür biraz serseri laylaylom bir hayatı özlüyoruz. bu orta yaş, bilinçli ergenlik gibi... insan daha çok yaşamak, daha çok yaşamak ve daha az sorumluluk istiyor...

görsel : amanda cass