27 Şubat 2018

En Çok Biz

5-0 avans verdim bu hayata. Yük de taşıdım, su da sattım, çocuk da baktım küçük yaşımda. Annemi azarlayan patrona, babamın sarhoşluğuna, kalemsiz kitapsızlığıma, yediğim dayaklara, açlığa susuzluğa daha az üzüldüm yalnızlıktan. Yalnızlık bir derin çukur. Karanlık, ıslak ve soğuk. Bağırsan, çığlık atsan duymazlar. Keşke bir kardeşim olsaydı, yalnızlığımı, acılarımı paylaşabileceğim.

1980 kışının başlarıydı. On yaşlarındayım. Evde kömür, aş yok. Dışarısı evden sıcak. Battaniyeler, yorganlar kaskatı donmuş, ısıtmıyor. Okula bir aydır gitmemişim ayakkabısızlıktan. Kapı vuruldu. Komşular sosyal hizmetlere haber vermişler, korkmuşlar öleceğimden bakımsızlıktan. Devlet baba ile tanışmam işte böyle oldu.
Yuva evim oldu, tüm çocuklar kardeşim. Ama bu kolay olmadı. Aynaya her baktığımda gördüğüm kıza acıdım, çok acıdım. Yuvada yemek vardı, sıcaktı, eğitim vardı ama beslenebileceğimiz sevgi kırıntılarına muhtaçtık. Başımıza gelen her kötü şeyin sorumlusu, suçlusu bizdik. Okulda sessiz, ürkek, kısacık kesilmiş saçlı kızlardık. 

Büyüdük. Şanslı olanlarımız devlet sınavları ile devlet kurumlarına yerleşti. Akıllı olanlarımız aldıkları maaşları bol bulup, har vurup harman savurmayıp, zıvanadan çıkmayıp verilen imkanların kıymetini bildi. Daha akıllı olanlarımız üniversiteyi bitirip, kariyerlerinde ilerledi, hırs yaptı, çok okudu, kendini geliştirdi. Duygusal olanlarımız pembe panjurlu ev hayallerini ilk güvendiklerine teslim etti. Bazılarımız ise yitip, kaybolup gitti.

En çok biz bildik kardeşlerimizin kıymetini. Bir tabak sulu yemeğe bandığımız ekmeklerin lezzetini, tercih ettik pahalı restoranlara.
En çok biz bildik saygınlığın değerini. Acınarak bakılanlardan, özenerek bakılana terfi ettirdik kendimizi.
En çok biz bildik paranın kıymetini. Yaşanmadan biriktirilenden değil, dostlarla göz kırpmadan ezilenden yana koyduk tavrımızı.
En güzel filmleri biz izledik sinema salonlarında, Yüreğimiz titreyerek, bir sahneyi bin kez anlayarak, anlamı birbirimizin gözlerinde bularak.
En güzel tatilleri biz yaptık. Sevdiklerimizle, kamp ateşinde, çadırda, pazardan aldıklarımızı pişirerek.
En güzel adamları biz sevdik. Merhametli, güvenilir, insan olanları.
En çok biz istedik aile olmayı. Zerre kötülük sokmadık yuvalarımıza. Çocuklarımızın kokularını en derine biz çektik, gözlerine en çok biz baktık kendi çocukluğumuza bakarcasına...

Not: Yazı tamamen kurgusal olup kendi yaşamım ile ilgisi bulunmamaktadır.
Görsel:Burak Ergin

4 yorum:

  1. Sert vurdun Nihan..

    YanıtlaSil
  2. off off içim parçalandı resmen :(((
    Böyle bir tanıdığım var,3 kardeşler yurtta büyüyen, 2 si kız, biri erkek. Kızlar evlenip çoluk çocuğa karıştılar,hem de nasıl güzel sevgi dolu birer yuvaları var maşallah, erkek biraz yolu saptırdı ama ablaları yol göstericileri oldu. Allah yardımcıları olsun herbirinin...

    YanıtlaSil
  3. Babam 2 yasindan 18 yasina kadar ' yurtta ' buyumus. Yazdiklariniz o kadar dogru ki
    Ozellikle para konusunda. Cocukken babamin isleri iyiydi Her haftasonu ya apartmandaki komsulari ya Anne tarafi akrabalari ya yaninda calisan elemanlari ve aileleri piknige gotururduk. 20 kilo kuzu pirzola her hafta sonu hazirlardi kasap Bize. Simdi ise bir evi bile yok babamin sadece pikniklere harcadigi parayla kac ev alinirdi. Yada hafta ici ascimiza sadece bize yemek yaptirmak yerinde cevredeki tum isportaci, ayakkabi boyacisi, baska dukkanlarda calisan elemanlar yada Kim isterse gelip yiyecek sekilde yaptirmasaydi kac apartmani olurdu. Ama o yurtta yiyemediklerinin acisini Boyle cikardi yuzlerce insana yedirerek

    YanıtlaSil
  4. of yaaaa sen az yazıyon ama hep derin duygularla yazıyon. çiziyon biziiii :)

    YanıtlaSil

haydi söyle :)