Uzaylı

Bazen yaşadığım kültürel farklılıklar ve alışkanlıklardan dolayı, bulunduğum yere ait olmadığımı, hatta farklı bir gezegenden geldiğimi düşünüyorum:)

Öğrenciyken bulunduğum çevrede;

Gösterişli giyinmek avamdı.

Makyaj, süslenmek cikslikti.

Fikirlerinle değil, görünüşünle popülersen puanın eksiydi.

Başkasına hesap ödetmek ayıptı.

Kadın-erkek eşitti. 

Paylaşmak erdem, mülkiyet düşkünlüğü zafiyetti. 

Dara düşene yardım sorgulanmazdı, adettendi.

Ağzımızdan çıkan yemindi.

Arkadaşının yarasını başkalarına göstermek adilikti. 

Lüks tüketim görmemişlikti.

İşe başladım, önce ben değiştim biraz;

Kot ve spor ayakkabıdan sonra kumaş pantolona,

Dudak parlatıcısından sonra ruja,

Az topuklulara alıştım.

Beceriksiz centilmenleri,

Sahip olduklarını gösterme heveslilerini,

Dedikodulu ortamları,

Yüze gülüp, arkadan konuşanları,
Hesap ödemekten kaçınanları,
Güç odaklarına yaklaşanları,
Küçük hesapları,
Farklılıklara saygısızlığı, 
En çok konuşanların en boş,
En çok suçlayanların en suçlu olduklarını fark etmeye başladım.

Yalnızlık, dışlanmışlık kötü elbette. Ama bir süre sonra yalnızlığın insan yoksunluğu değil, umut yoksunluğu olduğunu anlıyorsun. Ve karakterini değiştirmeden tavrını değiştirerek istediğin mesafeleri koruyabileceğini keşfediyorsun. Tabi uzun bir süre sonra da karşılıklı adımlarla ya da yakın hissettiklerine daha çok enerji ayırarak bir denge tutturuyor insan. Onlar sana alışıyor sen onlara...