12 Mayıs 2010

eve girmek istemeyen elif

akşamlarımız renklendi... artık akşamları apartman önü çocuk kalabalığına biz de katkıda bulunuyoruz. tabi eren de babannesiyle neşe içinde geliyor yanımıza... 1 saate yakın bisiklet sürme, çocuklarla oyun, komşularla sohbet şeklinde geçiyor... buraya kadar gayet güzel de, iş eve girme faslına gelince elif hanım ı tutabilene aşkolsun... son turlar bitmiyor hiç... bir kez hazırlıksız yakalanıp, zorla eve götürmek durumunda kalmış, elif in çığlıkları ağlamaları, çevrenin bakışları arasında geri adım da atamamış, kendimi çok çok kötü hissetmiştim... sonra ciddi ciddi bu soruna kafayı takıp, çözüm arayışına girdim... sadece haftasonları dışarı çıkması, kolay ama acımasız bir çözümdü çünkü güneş henüz pırıl pırılken eve girmek benim bile içimden gelmiyordu. dışarıda oynamalı, ben gidiyoruz dediğimde ise sorun çıkarmadan eve gelmeliydi.

zorla eve sokuş durumu ve ailece yaşadığımız sinir harbinden sonra bir hata daha yapmış ve cezalı olduğunu haftasonuna kadar akşamları dışarı çıkamayacağını söylemiştim (gerçi haftasonuna 2 gün vardı) ne yaptım...

o iki günü evde cazip ve eğlenceli oyunlar vaadiyle savuşturdum. neyse ki kolay ikna oldu... sonra cezasının bittiğini artık dışarıda oynayabileceğini ama eve dönme vakti geldiğinde yanıma gelip sorunsuz bir şekilde eve çıkmamız gerektiğini, eğer bu şekilde davranırsa onu mümkün olduğunca çok parka, dışarıya çıkaracağımı söyledim. yeterlimiydi, hayır...

kreş dönüşü servisteyken bu akşam arkadaşlarıyla oynayabileceğini ama eve dönme vakti geldiğinde benimle eve gelmesi gerektiğini bu konuda anlaştığımızı hatırlattım. yeterlimiydi, hayır...

arkadaşlarıyla mutlu mesut oynarken eve gitme vaktimiz yaklaştığında yanına gidip, kızım bak bugün için dışarıda oynama süremiz dolmak üzere birazdan eve gideceğiz, son turlarını at dedim. yeterlimiydi, bilmiyorum...

en sonunda eveeeet elif cim hadi arkadaşlarına hoşçakal de bizim eve gitmemiz gerekiyor, bugün güzelce evimize gidersek yarın tekrar dışarıda arkadaşlarımızla oynayabiliriz... dedim ama gene son tur talebi oldu, parka gittiğimizde de kaydıraktan son kez kayma talebine dönüyor bu hep... son turu atabileceğini sonrasında da eve gideceğimizi söyledim. nitekim son turunu atıp, yanıma geldi ve sorunsuz bir şekilde eve çıktık...

oh çok şükür ama bu hatırlatma, aynı şeyleri habire söyleme durumu hergün tekrarlanıyor... buna da şükür, yerlerde çığlık çığlığa direnen bir çocuğu zorla bir yerlere götürmeye çalışan anne pozisyonuna düşmek berbat bir durum...

2 yorum:

  1. nihan!cığım o son turlar bizde de bitmiyor bir türlü taliş bisikletle önde ben arkada site içinde turlayıp duruyoruz:))

    YanıtlaSil
  2. yalnız olmamak iyi hissettiriyor :)) içeriye girmek heryerde sorun kreşe girmek, servise, arabaya girmek, eve girmek tırım tırım kaçınıyor kapalı mekanlardan :)talişle sizi öpüyorum bolcana :)

    YanıtlaSil

haydi söyle :)