elif düşünce

sizi eve götürme telaşındaydım. sorunsuz, ağlamasız rahatça evimize gidelim istiyordum. eve girip, kapıyı kapattığımda bir rahatlama hissediyorum. henüz alışamadım ikinizle birlikte eve dönüş rutinine...

hoplayıp, zıplıyordun yanımda. o küçük kaldırıma zıplayarak çıkmak istedin. olmadı, düştün. kadırdım seni, elin ağzındaydı. elini çekince gördüm üst dudağındaki açılmayı ve kanı tabi... bir yanımda eren, bir yanımda sen ve etrafımızda çoğalmaya başlayan insanlar... selpak uzatıyorlardı bana, sen ağlıyordun, eren korkmuştu, karar mekanizmamı harekete geçirmesi gereken hücreler görevlerini yapmıyorlardı o sırada... ne yapacağımı bilmiyordum. bir taksiye yöneliyordum, bir telefonuma... biri bizimle gelse dedim. saolsun bir arkadaş refakat etti hastaneye kadar.

takside ağlaman yerini kabullenemeyişe bıraktı. "neden düştüm anne, ben düşmek istememiştim, neden dudağım yara oldu, artık zıplamıycam, zıplamayı sevmiyorum, artık hep yürüycem anne. ben oradan atlamak istemiştim düşmek istememiştim, ama düştüm, neden elimden tutmadın anne"

bizi plastik cerrahın dikiş atması daha uygun olur gerekçesiyle üniversite hastanesine yönlendirdiler. neyse ki düşündüğüm kadar kötü değildi, dikişe gerek görülmedi. bir antiseptik sprey, bir antibiyotik. ama gece epeyce bir şişlik vardı. doktor ufak da olsa bir iz kalacağını söyledi. böylece sezeryan esnasında şakağında oluşan neşter izine bir arkadaş eklendi.

sabah dudağındaki şiş azalmıştı."kreşe gitmek istemiyorum, arkadaşlarım yaramı görmesinler" dedin. bugün babannenle berabersin. seni öyle görmek beni çok üzdü ama sen çok güçlü bir çocuksun. "anne üzülüyor musun, ben artık üzülmüyorum, çünkü acımıyor" derken seninle gurur duydum. güzel kuşum, tatlı kızım bununla geçmiş bitmiş olsun. güzel yüzünden acı ve korku uzak dursun...